Asiel & Migratie :
Als familie onthaald

Van de persoonlijke ontvangst die ze kregen, hadden ze niet durven dromen. “Voor we naar België vertrokken, maakten we ons wat ongerust. We kenden het land en de taal niet, en wisten niet hoe het leven hier zou zijn. Toen we op de luchthaven ontvangen werden door mensen met een warme glimlach, voelde het alsof een nieuwe periode aanbrak,” vertelt Mohammad. “Alles was geregeld tot en met het avondeten. Er lagen zelfs kleren klaar. Dat heeft me diep geraakt.”

Mohammad blijft achter, hij wil zich verder concentreren op de Franse les die Myriam hem geeft. Myriam is als lid van de onthaalgroep vriendin aan huis.”Frans leren, is het allerbelangrijkste op dit moment”, vindt hij. “Als ik Frans spreek, zal ik makkelijker werk vinden. Dan kan ik ook een rijbewijs halen, wat mijn kans op werk nog vergroot.”

“Als ik triest ben, wordt er geluisterd.”

Khadija denkt er net zo over en grijpt het vrijwilligerswerk aan om de taal te oefenen. “Ik overloop soms nieuwe woorden met mijn collega Annie,” legt ze uit. “Salade, tomaat, paprika, aardappel,…” grapt ze. Bij de voedselbank staan Khadija en haar collega’s in voor het sorteren, klaarzetten en vullen van de voedselpakketten. “Als ik triest ben, wordt er geluisterd. Dan zitten we naast elkaar en vertel ik via de vertaalapp wat er scheelt. Zoals toen ik hoorde dat mijn zus in Syrië ernstige gezondheidsproblemen heeft. Ik had echt het gevoel dat er om me gegeven werd.”

Eten is belangrijk in de Syrische cultuur. Thuis laadt Khadija met Mohammad de zakken voedsel uit om de lunch voor te bereiden. Heerlijk kruidige geuren verspreiden zich door het huis. Rijst, humus, falafel, salade, kip, sausjes, het lijkt wel een open buffet in een Syrisch restaurant. “Gelukkig vinden we in de grotere steden ook ingrediënten die we gewend zijn, zoals wijnbladen,” zegt Khadija terwijl ze de tafel een Belgisch tintje geeft. Jawel, mét frietjes!

Aisha, een dame uit Niger en ook lid van de onthaalgroep, woont vlak bij de familie en komt bijna dagelijks over de vloer. “Ik krijg soms telefoon met de vraag of ik niet even kan langskomen, al is het maar voor twee minuten, gewoon zodat de kinderen me kunnen zien.” Aisha’s enthousiasme werkt aanstekelijk. “Ook mijn vrienden en buren helpen weleens, bijvoorbeeld met soep of schoenen.” Khadija knikt. “Ik heb een berg kleding verzameld om naar Niger op te sturen,” straalt Aisha, “maar eerst kiest de familie wat ze wil, de rest verpakken we in dozen om vanuit Brussel op te sturen. Khadija helpt daarbij.” Samen met de ouders bespreken ze wanneer het tripje naar Brussel zal plaatsvinden.

Raghad wil advocate worden om zich in te zetten voor de rechten van de vrouw. “De derde, Shahed, zou weleens professor kunnen worden, dat ligt in haar karakter. Maar ze houdt ook van dansen, zeker met Sylvie van de onthaalgroep”, lacht Khadija. De 4-jarige Safaa heeft nog geen idee. Maakt ook niet uit, zolang ze maar het zonnetje blijft dat ze nu is.

Aisha en Mohamed overlopen samen de agenda voor de komende twee weken. Er staat al heel wat gepland: administratieve zaken, bezoekjes en Franse lessen. Ze bespreken ook wie er op welke dag zal rijden, wie de familie die dag administratief ondersteunt en wat er nog gepland moet worden. De agenda zit goed vol en er komen heel wat mensen bij aan te pas.

Khadija is overtuigd: “Als ik vloeiend Frans praat, wil ik zelf deel uitmaken van een onthaalgroep om een ander gezin wegwijs te maken in België.  “Want voor ons, een gezin dat zijn familie verloor, is het alsof we een nieuwe familie hebben gevonden.”

^[1] Het Hoge Commissariaat van de Verenigde Naties voor Vluchtelingen (UNHCR) houdt toezicht op het internationale hervestigingsprogramma. Dit houdt in dat mensen die hun toevlucht hebben gezocht in een derde land, bijvoorbeeld in een noodkamp in Libanon, worden overgebracht naar een land dat hun een permanent verblijfsrecht heeft toegekend. In dit geval, België.
^[2] Een initiatief van Fedasil, in samenwerking met Caritas International. Community Sponsorship maakt deel uit van het bredere hervestigingsprogramma.

Dit artikel kwam tot stand in het kader van het MIND-project, dat financiële ondersteuning krijgt van de Europese Unie (DEAR – Development Education and Awareness Raising Programme). De inhoud van dit artikel valt uitsluitend onder de verantwoordelijkheid van Caritas International en geeft niet noodzakelijk de mening van de Europese Unie weer.