Caritas International België Als familie onthaald
scroll to

Focus

Asiel & Migratie :
Als familie onthaald

Caritas International BelgiëAls familie onthaald
Caritas International BelgiëAls familie onthaald
Caritas International BelgiëAls familie onthaald
maart 2021

Na twee jaar oorlog in Syrië namen Khadija en Mohammad de moeilijke beslissing om samen met hun vier kinderen op zoek te gaan naar veiligere oorden. Zeven jaar brachten ze als vluchteling door in Libanon. Een sprankeltje hoop gloorde toen het gezin door UNHCR[1]  werd uitgekozen om zich in België te hervestigen. Vandaag, zes maanden na hun aankomst, springen we even binnen bij dit gezin op een woensdagmiddag.

Ik wil graag een onthaalgroep vormen
Een vraag? Neem contact met ons op

Van de persoonlijke ontvangst die ze kregen, hadden ze niet durven dromen. “Voor we naar België vertrokken, maakten we ons wat ongerust. We kenden het land en de taal niet, en wisten niet hoe het leven hier zou zijn. Toen we op de luchthaven ontvangen werden door mensen met een warme glimlach, voelde het alsof een nieuwe periode aanbrak,” vertelt Mohammad. “Alles was geregeld tot en met het avondeten. Er lagen zelfs kleren klaar. Dat heeft me diep geraakt.”

‘Meneer taxi’

Een groep van geëngageerde burgers ging de uitdaging aan om deze familie te ondersteunen bij de opbouw van haar nieuwe leven. Dankzij de steun van Community Sponsorship[2] wonen Khadija, Mohammad en hun vier kinderen in Beloeil, een dorp van zo’n 14.000 inwoners in de provincie Henegouwen.

<p><em>©Isabel Corthier – De enthousiaste ‘meneer taxi’ komt aan bij het huis van Mohammad en Khadija. </em></p>

©Isabel Corthier – De enthousiaste ‘meneer taxi’ komt aan bij het huis van Mohammad en Khadija. 

Het gezin kan rekenen op een twintigtal vrijwilligers, aangevuld met mensen die nu en dan hun steentje bijdragen. Zoals pater Vanneste, die net is aangekomen. Hij brengt Khadija dadelijk naar ‘Les Ailes du Phoenix’, een voedselbank. Ze ging er aan de slag als vrijwilligster, amper drie weken nadat ze met haar gezin was aangekomen in België.

“Zo heb ik het gevoel dat ik iets teruggeef aan de gemeenschap die ons opvangt,” verklaart Khadija. Kunnen geven is van groot belang in de Syrische cultuur. De pater vraagt of Khadija klaar is om te vertrekken. “Ik ben meneer taxi,” knipoogt hij.

 

>> LEES OOK: Help jij een vluchtelingenfamilie op weg in België? Richt een onthaalgroep op!

Mohammad blijft achter, hij wil zich verder concentreren op de Franse les die Myriam hem geeft. Myriam is als lid van de onthaalgroep vriendin aan huis.”Frans leren, is het allerbelangrijkste op dit moment”, vindt hij. “Als ik Frans spreek, zal ik makkelijker werk vinden. Dan kan ik ook een rijbewijs halen, wat mijn kans op werk nog vergroot.”

<p><em>©Isabel Corthier – Myriam is een vriendin aan huis. Ze geeft Franse les aan Khadija en Mohammad, maar ook de kinderen zijn dol op haar. </em></p>

©Isabel Corthier – Myriam is een vriendin aan huis. Ze geeft Franse les aan Khadija en Mohammad, maar ook de kinderen zijn dol op haar. 

“Als ik triest ben, wordt er geluisterd.”

Khadija denkt er net zo over en grijpt het vrijwilligerswerk aan om de taal te oefenen. “Ik overloop soms nieuwe woorden met mijn collega Annie,” legt ze uit. “Salade, tomaat, paprika, aardappel,…” grapt ze. Bij de voedselbank staan Khadija en haar collega’s in voor het sorteren, klaarzetten en vullen van de voedselpakketten. “Als ik triest ben, wordt er geluisterd. Dan zitten we naast elkaar en vertel ik via de vertaalapp wat er scheelt. Zoals toen ik hoorde dat mijn zus in Syrië ernstige gezondheidsproblemen heeft. Ik had echt het gevoel dat er om me gegeven werd.”

<p><em>©Isabel Corthier – Dankzij de ondersteuning van collega-vrijwilligster Annie, ontpopt Khadija zich in sneltempo tot een volwaardige werkkracht bij de voedselbank. </em></p>

©Isabel Corthier – Dankzij de ondersteuning van collega-vrijwilligster Annie, ontpopt Khadija zich in sneltempo tot een volwaardige werkkracht bij de voedselbank. 

Annie neemt Khadija mee naar de ruimte waar de groenten verzameld liggen. Die bouwen ze samen om tot een heuse groentekraam. Zo kunnen de klanten morgen makkelijker hun keuze maken tijdens de voedselbedeling.

“Weet je, bij sommigen hangt een negatieve connotatie aan het woord ‘vluchteling’, het woord gaat gepaard met angst. Als je een band opbouwt met zo’n familie verdwijnt dat,” vertelt Annie. Terwijl Khadija haar eigen voedselpakket samenstelt, legt Annie uit wat de verwerkte ingrediënten zijn om haar te verzekeren dat het voedsel halal is.

 

>> LEES OOK: Community Sponsorship: een warm en menselijk avontuur. Een getuigenis.

Eten is belangrijk in de Syrische cultuur. Thuis laadt Khadija met Mohammad de zakken voedsel uit om de lunch voor te bereiden. Heerlijk kruidige geuren verspreiden zich door het huis. Rijst, humus, falafel, salade, kip, sausjes, het lijkt wel een open buffet in een Syrisch restaurant. “Gelukkig vinden we in de grotere steden ook ingrediënten die we gewend zijn, zoals wijnbladen,” zegt Khadija terwijl ze de tafel een Belgisch tintje geeft. Jawel, mét frietjes!

Veiligheid, alleen maar veiligheid

Het is woensdag, de kinderen hebben dus maar een halve dag school. Ze spelen in het parkje naast het huis waar een standbeeld staat om de gesneuvelde helden uit de Eerste Wereldoorlog te herdenken. Het heeft iets ontnuchterend om deze kinderen te zien spelen rond een monument van een oorlog waarvoor anderhalf miljoen Belgen op de vlucht gingen, net als zij.

 

<p><em>©Isabel Corthier – Samen met Thierry, Linda en hun kleindochter geniet de familie van een fijne woensdagnamiddag op zoek naar padden in het riet. </em></p>

©Isabel Corthier – Samen met Thierry, Linda en hun kleindochter geniet de familie van een fijne woensdagnamiddag op zoek naar padden in het riet. 

“We zijn vluchtelingen, geen Belgen,” licht Khadija toe. “We zoeken geen gelijkwaardigheid. We zoeken veiligheid, dat is alles.” Omringd worden door warme mensen waarop je kan vertrouwen, draagt daartoe bij. “Ik had op een zondag eens vreselijke tandpijn. Mensen uit de groep maakten onmiddellijk een afspraak bij de tandarts, brachten me en zochten zelfs een vertaler die me bijstond. Ook dat geeft een gevoel van veiligheid.”

Linda en Thierry van de onthaalgroep en hun kleindochter nemen Mohammad en zijn drie dochters mee op stap. Er zou een vijver zijn met padden en dat willen de kinderen graag zien. De twee jongste dochters genieten ervan, vrolijk als ze zijn. Raghad, de oudste, is stiller. Het verleden weegt haar nog zwaar. Gelukkig worden ze omringd door mensen met wie ze steeds hechter bevriend raken.

“Een dag waarop we niemand van de groep zien, voelt raar aan. Het is alsof die dag niet compleet is, er mankeert dan iets,” vertelt Mohammad, “niet alleen voor de kinderen, ook voor ons.”

Aisha, een dame uit Niger en ook lid van de onthaalgroep, woont vlak bij de familie en komt bijna dagelijks over de vloer. “Ik krijg soms telefoon met de vraag of ik niet even kan langskomen, al is het maar voor twee minuten, gewoon zodat de kinderen me kunnen zien.” Aisha’s enthousiasme werkt aanstekelijk. “Ook mijn vrienden en buren helpen weleens, bijvoorbeeld met soep of schoenen.” Khadija knikt. “Ik heb een berg kleding verzameld om naar Niger op te sturen,” straalt Aisha, “maar eerst kiest de familie wat ze wil, de rest verpakken we in dozen om vanuit Brussel op te sturen. Khadija helpt daarbij.” Samen met de ouders bespreken ze wanneer het tripje naar Brussel zal plaatsvinden.

<p><em>©Isabel Corthier – De jongste van het gezin, Safaa, geniet van de aanwezigheid van Aisha. Naast hulp bij het huiswerk van Fares en Raghad, is Aisha een luisterend oor voor iedereen in huis.</em></p>

©Isabel Corthier – De jongste van het gezin, Safaa, geniet van de aanwezigheid van Aisha. Naast hulp bij het huiswerk van Fares en Raghad, is Aisha een luisterend oor voor iedereen in huis.

<p><em>©Isabel Corthier – De lokale voetbalclub ontving Fares met open armen. Samen met zijn vriend Hugo droomt hij van een carrière als Rode Duivel.</em></p>

©Isabel Corthier – De lokale voetbalclub ontving Fares met open armen. Samen met zijn vriend Hugo droomt hij van een carrière als Rode Duivel.

Een beroemde voetballer

Iedereen kijkt al uit naar het bezoekje aan de hoofdstad. Zoon Fares voor de grote gebouwen, Mohammad om de levendigheid van de stad te ervaren. “In Syrië is er veel leven op de straat, een groot verschil met hier. Ik merk dat de mensen in België meer op zichzelf zijn en voornamelijk thuisblijven. Ik hoop op termijn mensen op straat te ontmoeten net zoals in Syrië,” vertelt hij, “In de grotere steden hier blijken de mensen dat ook meer te doen.”

Fares vond na een eerste moeilijke periode een boezemvriend en voetbalkameraad. Sindsdien is hij helemaal opgebloeid. Hij lijkt zich goed thuis te voelen, op het voetbal, de school of op bezoek bij vriendjes. Omdat hij een beroemd voetballer wil worden, laat hij geen ogenblik onbenut om te trainen.

>>LEES OOK: 5 vragen over Community Sponsorship

Raghad wil advocate worden om zich in te zetten voor de rechten van de vrouw. “De derde, Shahed, zou weleens professor kunnen worden, dat ligt in haar karakter. Maar ze houdt ook van dansen, zeker met Sylvie van de onthaalgroep”, lacht Khadija. De 4-jarige Safaa heeft nog geen idee. Maakt ook niet uit, zolang ze maar het zonnetje blijft dat ze nu is.

Aisha en Mohamed overlopen samen de agenda voor de komende twee weken. Er staat al heel wat gepland: administratieve zaken, bezoekjes en Franse lessen. Ze bespreken ook wie er op welke dag zal rijden, wie de familie die dag administratief ondersteunt en wat er nog gepland moet worden. De agenda zit goed vol en er komen heel wat mensen bij aan te pas.

“De onthaalgroep verlicht ons leven in een moeilijke tijd”, zegt Mohammad die Fares ophaalt op de speelplaats van de school naast het huis. Terwijl Fares met de hulp van Aisha aan zijn huiswerk begint, blijft Mohammad wat voetballen met de vriendjes van zijn zoon.

Community Sponsorship brengt een liefdevolle sociale beweging op gang in Beloeil. De kern bestaat uit een vaste groep maar ook vrienden, kennissen, familie en buren helpen geregeld een handje. Ze maken iets te eten, geven kleding die ze zelf niet meer dragen, nemen de rol op van chauffeur of helpen met vertalen.

Khadija is overtuigd: “Als ik vloeiend Frans praat, wil ik zelf deel uitmaken van een onthaalgroep om een ander gezin wegwijs te maken in België.  “Want voor ons, een gezin dat zijn familie verloor, is het alsof we een nieuwe familie hebben gevonden.”

<p><em>©Isabel Corthier – Het dagelijkse bezoek van onder meer Sylvie doet Khadija goed.</em></p>

©Isabel Corthier – Het dagelijkse bezoek van onder meer Sylvie doet Khadija goed.

Word lid van een onthaalgroep

In heel België zet Caritas zich in om kwetsbare, hervestigde vluchtelingengezinnen een nieuwe toekomst te bieden. Maar zonder de warme inzet van jou en je netwerk lukt dat niet. Doe zoals Aisha, pater Vanneste en Myriam, en richt een onthaalgroep op!

IK STEL EEN ONTHAALGROEP SAMEN
Meer info

[1] Het Hoge Commissariaat van de Verenigde Naties voor Vluchtelingen (UNHCR) houdt toezicht op het internationale hervestigingsprogramma. Dit houdt in dat mensen die hun toevlucht hebben gezocht in een derde land, bijvoorbeeld in een noodkamp in Libanon, worden overgebracht naar een land dat hun een permanent verblijfsrecht heeft toegekend. In dit geval, België.
[2] Een initiatief van Fedasil, in samenwerking met Caritas International. Community Sponsorship maakt deel uit van het bredere hervestigingsprogramma.


Dit artikel kwam tot stand in het kader van het MIND-project, dat financiële ondersteuning krijgt van de Europese Unie (DEAR – Development Education and Awareness Raising Programme). De inhoud van dit artikel valt uitsluitend onder de verantwoordelijkheid van Caritas International en geeft niet noodzakelijk de mening van de Europese Unie weer.

 

Caritas International België Als familie onthaald

Caritas International België Als familie onthaald

Verwant nieuws

Alle nieuwsberichten

Gelijkaardige projecten

Alle projecten

Ontdek alle andere campagnes

Alle campagnes