Clémence*: tijd om wonden te likken
Acht jaar geleden moest Clémence* haar geboortedorp in Guinee ontvluchten. Zij had tot dan toe een goed leven gehad met haar man en kinderen en moest van de ene dag op de andere alles achterlaten, zonder om te kijken. Nadat ze in België asiel heeft aangevraagd, wordt ze eerst ondergebracht in een collectieve opvangstructuur. Maar alleen, radeloos en lijdend onder ernstige psychologische gevolgen van trauma’s, wordt ze vervolgens door Caritas opgenomen in de opvangstructuur voor alleenstaande vrouwen in Louvranges. Vandaag is ze erkend als vluchtelinge en leeft ze in veiligheid in haar appartement in België, samen met haar dochter die zich bij haar heeft gevoegd.
>>OOK TE LEZEN: “Je bent maar een vrouw.” – in gesprek met bewoners van de Logis de Louvranges
Djeinaba: Wederopbouw in familie
Twee jaar geleden arriveerde Djeinaba in België. Ze was toen pas twintig jaar oud. Uitgebuit en mishandeld in haar moederland, Mauritanië, vluchtte ze na veel aarzeling
Nadat ze meer dan één jaar in een collectieve opvangstructuur heeft doorgebracht, jong, zwanger en in slechte gezondheid, verblijft ze nu in een appartement van Caritas. Ze krijgt er de nodige begeleiding. Zes maand later, met de hulp van Caritas, vindt ze een appartement op de privémarkt, waar ze nu gelukkig is met haar partner en haar kindje van tien maand.
>>OOK TE LEZEN: 5 feiten over vrouwen en migratie
ACHTER MIGRATIE SCHUILEN MENSEN
Deze getuigenissen hebben tot doel de mens weer centraal te stellen in de discussies over migratie. Zo laten we de eigenheid van elke migrant te laten zien, of het nu gaat om zijn geschiedenis of om zijn behoeften. Het is een warme oproep om anders te denken en te praten over migranten in België. Draag bij aan deze mentaliteitsverandering door deze video’s te delen!
Dit artikel kwam tot stand in het kader van het MIND-project, dat financiële ondersteuning krijgt van de Europese Unie (DEAR – Development Education and Awareness Raising Programme). De inhoud van dit artikel valt uitsluitend onder de verantwoordelijkheid van Caritas International en geeft niet noodzakelijk de mening van de Europese Unie weer.