Sandrine, Dieudonné en Claudine bouwen in Burundi beter bestaan op na leven vol beproevingen

Sandrine Irakoze (19) komt uit een familie met vijf meisjes. Haar lijdensweg begon toen haar vader overleed in 2018. Zonder het inkomen van vader werd het voor de familie erg lastig om aan eten te komen. Sandrine wilde van school gaan, maar haar moeder – die toen nog leefde – wilde daar niet van weten. Aangemoedigd door haar moeder bleef ze toch naar school gaan, maar in 2020 liep het mis: overstromingen in 2020 dwongen de familie om weg te trekken. Zes maanden lang leefden ze samen met andere ontheemden.

Uiteindelijk vond Sandrines moeder een nieuwe echtgenoot. “Ik kreeg zo stiefbroers, en één van hen verplichtte me om met hem te vrijen. Eigenlijk werd ik verkracht. Ik raakte zwanger. Mijn moeder geloofde niet dat mij geen schuld trof. De familie begon me te bedreigen zodat ik besloot om thuis weg te gaan. Mijn oom weigerde me in huis te nemen. Een tijdlang sliep ik op de grond, in een huis dat nog niet was afgewerkt. Op zeker ogenblik vertelde ik mijn verhaal aan een vrouw die me met mijn dikke buik zag bedelen op straat. Zij had medelijden met me en nam me bij haar in huis. Jammer genoeg heb ik haar niet lang mogen kennen, want na enkele maanden stierf ze. En mijn eigen moeder was om het leven gekomen bij een verkeersongeval. Mijn zussen had ik weggehaald bij mijn stiefvader, wat toch een hele opluchting voor me was.”

Sandrine was er ondertussen in geslaagd om zelf een handeltje op te zetten in telefooneenheden en cashtransfers. En toen kwam ze in contact met ODDBU-Caritas Bujumbura, de plaatselijke partner van Caritas International. Ze werd geselecteerd als één van de kwetsbare personen die ondersteuning verdienden in het kader van het project ProHumA.

Claudine Habonimana is een jonge vrouw van 20. Op haar 14de werd ze zwanger gemaakt door Vincent, een jongen van 17. Haar ouders zetten haar op straat, en bij haar ‘schoonfamilie’ was ze ook niet welkom. Maar Claudine was vastbesloten om haar baby op de wereld te zetten.

“Vincent en ik gingen samenwonen, en hij bouwde snel een simpel huisje. We werkten op de akkers van de buren om wat geld te verdienen. Er kwam ook een tweede kindje. We begonnen groenten en fruit te verkopen, en mijn man bouwde een ander huis, verder weg van zijn familie.”

Kort voor ze moest bevallen van haar derde kind kreeg Claudines man een dodelijk ongeval. Opeens stond ze er alleen voor. “De schoonfamilie begon me te bedreigen, ze wilden mij uit mijn huis zetten. Uiteindelijk belandde ik op straat, in ellendige omstandigheden. Het gerecht kon niets voor me doen want ik was nooit officieel getrouwd met mijn man.”

Claudines derde kindje leefde niet lang. Vier jaar lang ploeterde ze voort met haar twee nog levende kinderen. Het werd een moeilijke strijd om te overleven. “Ik moest bedelen om aan eten te komen. Op zeker ogenblik was ik gedwongen om mijn kinderen achter te laten om als prostituee aan de kost te komen. Een vreselijk leven, en ik hield er hiv aan over.”

Claudine had alle hoop op een toekomst verloren en vreesde dat ze zou sterven. Maar ze vond toch de kracht om het over een andere boeg te gooien en de prostitutie de rug toe te keren. Ze ging opnieuw op het veld werken en verkocht levensmiddelen.