Wat kun je ons vertellen over de situatie in Aleppo op dit moment?
Het geweld is erg verhevigd, van beide kanten, de overheid en de oppositie. De grote buitenlandse media focussen heel erg op de vernietiging in het oosten van de stad door de Syrische regering. Vorige week is daar het laatste nog werkende ziekenhuis beschoten en verwoest. Ik woon zelf in het westen. Ik kan het oostelijke gedeelte niet eens in. Ik zou direct worden gezien als een aanhanger van het regime en publiekelijk opgehangen worden of onthoofd.
Ik vind het wel belangrijk om te benadrukken dat ook het westen van Aleppo een oorlogszone is. Wij worden geraakt door de bommen van de oppositie. Drie dagen geleden, een dag na het bombardement op het ziekenhuis, is hier een openbare basisschool geraakt door raketten van de andere kant. Acht kinderen waren op slag dood, ongeveer dertig raakten gewond. Aan welke kant je ook woont, het zijn de burgers die de prijs betalen en moeten vechten om te overleven.
Hoe dichtbij komen die beschietingen bij jou?
Drie weken geleden is ons woningcomplex verwoest door een op afstand gecontroleerde autobom. Ons huis staat in een woonwijk zonder militaire doelen of overheidsgebouwen. Daarvoor werd de wijk al hevig beschoten. Mijn vrouw, die zwanger is, mijn dochter en ikzelf konden schuilen in de kelder net voordat onze woning compleet werd vernietigd. In niets meer dan onze pyjama’s schuilden we met nog twintig andere mensen acht uur lang in een ruimte van vijftien vierkante meter. Zonder water, zonder voedsel, geen toilet. Kinderen en baby’s waren voortdurend aan het huilen. Wij hebben het overleefd, maar twee buren zijn omgekomen. Ons huis is onbewoonbaar. Voorlopig kunnen we bij een vriend verblijven. Na de aanval is onze woning zelfs geplunderd. We gaan er zeker niet terug. Er is weinig van over en bovendien kan er een nieuwe aanslag plaatsvinden. Mijn dochter van vier begrijpt er niets van. We vertellen haar dat we zijn aangevallen door rovers.
Iedere inwoner van Aleppo, oost of west, maakt dit mee. Iedere familie heeft iemand verloren. Ieder uur horen we het gillende geluid van vallende mortieren. Dan de explosies. Dan het geluid van wenende en huilende mensen, gevolgd door de sirenes van ambulances. We voelen de golven van vernietiging en weten dat wij de volgende zouden kunnen zijn die overlijden.
De stadsalarmen werken niet meer in het westelijke gedeelte van de stad. We wachten af in angst en als de stilte wederkeert, gaat het gewone leven verder. We sturen onze kinderen naar de kleuterschool, nemen de bus, rijden rond, bezoeken vrienden, werken, eten en slapen. Maar we plannen niet vooruit. We kijken niet verder dan een uur. Dit is ons leven. Dag in dag uit.
Kun je ondanks alles wel je werk nog uitvoeren?
Nadat we ons huis verloren, was ik een week in shock. Maar noodhulpverlening stopt niet. En ik ben blij dat we in al deze vernietiging toch nog hulp kunnen organiseren. Op het moment zijn we bezig met een project om gehandicapte kinderen naar school te kunnen laten gaan. Zelfs in tijden van oorlog. Verder is er nog de gaarkeuken die wordt gefinancierd door Cordaid. Daar worden warme maaltijden geserveerd aan slachtoffers van het geweld. De mobiele kliniek die Cordaid steunt in het oosten van Aleppo is ook volledig operationeel. Het medisch personeel daar geeft noodbehandelingen aan mensen, ongeacht hun achtergrond, religie of geslacht.
Hoe ben je weer uit die shock gekomen?
Het besef dat het leven door moet gaan. Mijn huis is weg, mensen gaan dood, familieleden, vrienden, buren. Maar mijn kinderen en mijn vrouw hebben het overleefd. Dat geeft me de kracht om door te gaan of om zelfs helemaal opnieuw te beginnen en te blijven hopen dat morgen alles beter zal zijn.
