Het verhaal van Clémence

Caritas International - Vandaag is Clemence met haar dochter gelukkig in haar appartement in België

28/03/2021

“Vandaag mag ik het zeggen : ik kan weer lachten”

Acht jaar nadat ze in Guinée alles en iedereen die ze liefhad, had achtergelaten, werd Clémence^* officieel erkend als vluchtelinge in ons land. Ze woonde een tijd in een van onze opvangcentra voor kwestbare vrouwen, maar staat nu op eigen benen. Ze heeft werk en woont samen met haar dochter in een flatje. “Ik trek erg goed mijn plan”, lacht Clémence.

Clémence^* was altijd best wel gelukkig geweest in Guineé. Ze kon redelijk goed leven van een stukje grond dat ze samen met haar familie bewerkte. Ze hadden het niet breed, maar het was voldoende. Tot op een dag in 2013 het noodlot toeslaat. Clémences man krijgt een hartaanval en sterft. Haar schoonfamilie beschuldigt haar van moord en bedreigt haar met de dood. “Halsoverkop moest ik vertrekken”, vertelt Clémence. “Ik moest alles achterlaten, en ik had geen flauw idee waar ik heen ging. Doodsbang was ik, maar ik had geen keuze.”

Eerst vlucht Clémence naar de Guinese hoofdstad, maar het duurt niet lang voor haar schoonfamilie haar vindt. “Overal waar ik ging, kwamen ze me achterna”, zegt ze. Uiteindelijk volgt Clémence de raad op van vrienden en vriendinnen: ze zoekt al haar spaarcenten bij elkaar en vlucht naar Europa. “Daar zouden ze proberen me te beschermen, zeiden mijn vrienden. In Guinée zou mijn leven voortdurend in gevaar zijn.”

>> LEES OOK: Ontdek haar getuigenis op video en ook die van Djeinaba

Alleen, verward, zonder houvast

Clémence arriveert in het Noordstation in Brussel. “Ik wist van niks. Ik had geen idee wat ik moest doen.” Ze wordt opgemerkt door politie-agenten die haar vertellen dat ze naar de Dienst Vreemdelingenzaken moet. Daar vraagt ze asiel aan. In afwachting van een antwoord, kan Clémence terecht in een opvangcentrum. Het was een moeilijke tijd, herinnert ze zich. “Ik moest er alles samendoen met mensen die ik niet kende, ik moest zelfs slapen in één kamer met mensen die ik niet kende. Ik deed geen oog dicht, had overal pijn. Ze gaven me voortdurend medicatie.”

Vandaag mag ik het zeggen : ik kan weer lachten

- Clémence (schuilnaam)

Om asiel te krijgen, moet Clémence vertellen wat haar is overkomen. Alleen is ze zo getraumatiseerd dat ze haar verhaal niet verteld krijgt aan de ambtenaren van het CVGS (Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen)[1]. “Ik zei zomaar wat, ik haalde alles door elkaar”, vertelt ze. Het ging niet goed met Clémence. “Soms riep ik in mijn slaap zonder dat ik het wist. Ik was soms duizelig, en had eindeloze hoofdpijn…” Clémences asielaanvraag werd verschillende keren afgewezen.

Logis de Louvranges biedt opvang op maat

Uitgeput en mentaal helemaal op, wordt Clémence naar de opvangstructuur voor alleenstaande vrouwenvan Caritas gebracht: de Logis de Louvranges. “In Louvranges hebben ze me echt geholpen. Ze zagen hoe erg ik eraan toe was, ze hebben mijn probleem begrepen, hebben zich in mijn plaatst gesteld.”

>> LEES OOK : Alleenstaande vrouwen in Louvranges: opvolging en ondersteuning

Dankzij het multidisciplinair team dat haar begeleidt, kan ze tot rust komen en afstand nemen: “Beetje bij beetje vond ik mezelf terug. Mijn vergeetachtigheid begon stilaan te verdwijnen. Toen ik opnieuw bij het CGVS werd geroepen, was ik wél in staat om te vertellen wat me overkomen was. Nu begrepen de ambtenaren me wel, en werd ik ook erkend als vluchtelinge.”

Een mooie toekomst, met haar dochter

Acht jaar later gaat het goed met Clémence. Ze woont veilig en wel in een flat in België. “In Louvranges veranderde alles voor me”, zegt ze. “Vandaag trek ik goed mijn plan. Ik voel me goed, ik ben rustig, ik heb werk.” Maar vooral: sinds een paar jaar woont ook haar dochter bij haar. Zij ging op de vlucht omdat ze niet wilde besneden worden. “Toen ik mijn dochter weer zag, wist ik niet waar ik het had”, vertelt Clémence. “Ik trilde van kop tot teen. We waren allebei in shock.” Haar dochter studeert momenteel rechten en ze moeder en dochter leven allebei tesamen.

Clémence is een schuilnaam.

Meer informatie op www.cgvs.be/nl

Dit artikel kwam tot stand in het kader van het MIND-project, dat financiële ondersteuning krijgt van de Europese Unie (DEAR – Development Education and Awareness Raising Programme). De inhoud van dit artikel valt uitsluitend onder de verantwoordelijkheid van Caritas International en geeft niet noodzakelijk de mening van de Europese Unie weer.

Caritas International België Het verhaal van Clémence