“We wisten niet dat er aanvallen werden gepleegd in onze buurt. Het lawaai en geroep bij onze buren heeft ons gewaarschuwd. Het was 8 uur ’s ochtends. We zijn gevlucht in alle haast, zelfs zonder de deur van ons huis te sluiten. We moesten alles achterlaten”, de 22-jarige studente Jeannette Mabintshi herinnert zich het moment dat ze moest vluchten nog goed. Na een paar maanden is ze met haar familie teruggekeerd naar Kakenge. Ze neemt de noodhulp in ontvangst in de plaats van haar zieke moeder.
Kwetsbare families
“Deze families zijn bijzonder kwetsbaar, bijvoorbeeld omdat hun huis afbrandde of omdat een gezinslid een beperking heeft”, zegt Willem Vervaeke, programmabeheerder voor de Democratische Republiek Congo bij Caritas International. “Ze moesten vluchten voor een intern conflict over de toegang tot land tussen twee groepen, de Mpianga en de Kete. Het conflict liep in januari-februari dit jaar uit de hand, en moet gezien worden in het licht van de onrust die nog steeds in de Kasaï hangt.”
Na enkele maanden keerde een zekere rust terug. En met die rust, de bewoners. Maar het conflict is nog niet uitgeklaard, en tot nu toe verhinderde de veiligheidssituatie hier een verdeling van noodhulpgoederen. “Wij zijn de eerste hulporganisatie die noodhulp biedt in Kakenge”, zegt Willem Vervaeke. “Onze lokale partner, Caritas Mweka, kent en begrijpt de situatie ter plaatse heel goed en verzekerde ons dat het zou lukken. We vertrouwen op hun kennis, en het is goed verlopen.”
Verdeling van noodhulp
“We delen zowel huishoudgerief als cash uit,” weet Willem Vervaeke, die bij de verdeling aanwezig was. Cash geeft de families meer waardigheid, aangezien ze zelf kunnen beslissen wat ze met het geld doen, afhankelijk van hun individuele situatie en noden. “Cash uitdelen kan enkel wanneer de markten goed functioneren”, waarschuwt hij. “Caritas Mweka, onze lokale partner, had op voorhand al de goede werking van de markt vastgesteld en ook achteraf keken we of onze verdeling van cash geen invloed had op de prijzen of de voorraden. Zo zijn we zeker dat onze acties de lokale economie niet ontwrichten.”
Bij de selectie van de families werd rekening gehouden met de kwetsbaarheid en werd gezorgd voor een gelijke verdeling onder de verschillende bevolkingsgroepen. Toen ze stonden te wachten op de noodhulpgoederen, schudden vertegenwoordigers van beide groepen elkaar de hand en namen zich voor om in vrede te leven. “Deze hulp komt ons beiden ten goede”, zegt een vertegenwoordiger van de Mpianga. De chef van de Kete bevestigt: “We zijn één. Het verleden is voorbij.”
