De Mongolen gebruiken het enkelbeen van geiten en schapen om de toekomst te voorspellen. Elke kant van het been stelt ofwel een schaap, ofwel een geit, kameel of paard voor. De beenderen worden gegooid zoals dobbelstenen. De manier waarop ze vallen bepaalt de toekomst.
Een onzekere toekomst voor de veehouders in Mongolië
“We waren radeloos. We wisten niet hoe de toekomst eruit zou zien. We wisten niet hoe we zouden overleven”, zegt Gereltsof, een veehouder in de Mongoolse steppe wiens 500 dieren in de winter van 2016-2017 met de dood bedreigd werden door de dikke sneeuw en het gebrek aan voedsel. “Caritas kwam net op tijd.”
Vorig jaar kwam Caritas bijna 1.700 veehouders ter hulp, door in de eerste plaats te focussen op diegenen met meer dan 4 kinderen, oude mensen en alleenstaande moeders die in grote armoede leven.
Waterpunt voor mens en dier
Een diepe put in Davst, in de provincie Uvs, brengt drinkbaar water naar de dieren en de mensen. “Vroeger moesten we water halen op 10 km van hier, nu ligt het op slechts 1 km. We verloren veel tijd enkel en alleen om water te gaan halen. We moesten er op de moto of te paard naartoe”, verklaart Gombojav, wiens familie erg gebaat was bij de constructie van de put.
“Na een ijzige winter te hebben doorstaan, zijn de dieren uitgeput en verzwakt. Ze kunnen geen lange afstanden afleggen. We moeten een waterpunt dichtbij hebben zodat ze terug op krachten kunnen komen”, verduidelijkt hij.
Zonder hulp is vertrekken de enige optie
De bestuurders van de provincies Uvs en Bayan-Olgii hebben al gevraagd aan Caritas Mongolië om in 2018 hulp te bieden aan de families met een hoog risico, aangezien de hevige droogte in de zomer, gevolgd door een ijzige winter, de voorwaarden voor een Dzud hebben gecreëerd.
Zonder hulp van de lokale overheid en humanitaire organisaties zoals Caritas, zouden de veehouders verplicht zijn hun huizen te verlaten en naar de stad te trekken om daar werk te zoeken. “Eens de nomadische veehouders hun kudde verliezen, hebben ze geen inkomsten meer, kunnen ze hun bankleningen niet meer terugbetalen en gaan ze failliet. Ze verlaten het platteland om in de stad te gaan wonen”, zegt E.H. Pierrot Kasemuana, directeur van Caritas Mongolië.
