Caritas Jeruzalem roept op tot vrede en rechtvaardigheid

Asfar vestigde de aandacht op de humanitaire crisis. Hij legde het accent op de uitdagingen waarmee lokale gemeenschappen af te rekenen hebben en had het ook over de toenemende problemen om essentiële hulp te leveren.

In Gaza zijn nu al meer dan 43.000 doden gevallen. De Israëlische bombardementen blijven talloze burgerslachtoffers maken, mensen op de vlucht drijven en civiele infrastructuur vernietigen. Caritas Jeruzalem doet alles om op een neutrale en onafhankelijke manier steun te verlenen. De organisatie heeft 140 werknemers op de Westelijke Jordaanoever, in Jeruzalem en in Gaza. In de Gazastrook zijn 97 medewerk(st)ers actief. Ondanks de inspanningen blijft de toestand op het terrein verslechteren.

Hulp naar Gaza brengen is bijzonder lastig. Het wordt ook beperkt. Aanpassingen van militaire voorschriften, zonder voorafgaande verwittiging, maken de toegang tot het gebied nog moeilijker. Volgens Asfar komen er in Gaza nu dagelijks 65 vrachtwagens met hulpgoederen toe. In eerdere maanden waren dat er zelfs maar 35 per dag. In normale tijden bereikten meer dan 500 trucks per dag Gaza.

Tal van zones in het noorden van de Gazastrook zijn zo goed als onbereikbaar. Begin deze maand waarschuwden de Verenigde Naties voor het hoge risico op een hongersnood in het noorden van Gaza. Het Famine Review Committee heeft aan alle directe betrokken bij het conflict gevraagd om onmiddellijke maatregelen te treffen in de komende dagen, en niet pas in de komende weken.

UNRWA, de VN-organisatie die de Palestijnse bevolking ondersteunt, speelt een essentiële rol in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever. De aanwezigheid van UNRWA is onmisbaar voor het functioneren van basisdiensten zoals onderwijs, gezondheidszorg en het ophalen van afval. In heel wat vluchtelingenkampen hebben scholen van UNRWA de taak om vuilnis op te halen. Iets wat scholen normaal natuurlijk niet doen. Maar in dit geval kan het niet anders want de lokale diensten werken niet meer.

Heel wat ngo’s met activiteiten in Gaza, waaronder Caritas Jeruzalem, geraken via UNRWA aan essentiële infrastructuur zoals opslagplaatsen, distributienetwerken en andere vormen van logistieke ondersteuning. Zo kunnen ze goederen aanvoeren en opslaan. Denk bijvoorbeeld aan levensmiddelen en medische artikelen. Zonder UNRWA zouden de organisaties niet efficiënt kunnen werken, wat de humanitaire crisis alleen maar erger zou maken.

De recente Israëlische beslissing om UNRWA te verbieden, is een bedreiging voor de vitale activiteiten van deze organisatie ten gunste van de bevolking. Ze is ook kwalijk voor de activiteiten van lokale organisaties die niet beschikken over de noodzakelijke infrastructuur om in te spelen op zulke grote noden. Het verbod kan alleen maar catastrofale gevolgen hebben voor de Palestijnen in Gaza en op de Westelijke Jordaanoever.

Door het conflict verloren meer dan 170.000 Palestijnen hun job in Israël. Zij zoeken nu wanhopig naar werk op de Westelijke Jordaanoever. Caritas Jeruzalem werkt mee aan projecten die een groot aantal families willen helpen aan bestaansmiddelen en cash. Infrastructuur, betaald met geld van de EU en lidstaten van de EU, wordt verwoest door Israëlische kolonisten en militairen. Bulldozers vernielen essentiële voorzieningen zoals waterleidingen, wat de reeds fragiele leefomstandigheden nog moeilijker maakt. In Gaza krijgt Caritas Jeruzalem dagelijks telefoontjes over ondervoede kinderen en andere kwetsbare personen die dringend hulp nodig hebben.

De crisis eist ook een zware tol van het personeel van Caritas Jeruzalem. Alle werknemers in Gaza moesten zelf op de vlucht slaan. Velen onder hen moesten diverse keren wegvluchten. De meeste van deze medewerkers maken zich grote zorgen over hun eigen familie, de permanente dreiging van nieuw geweld en het tekort aan basisproducten. In zulke omstandigheden is het erg moeilijk om geconcentreerd met je werk bezig te zijn.

Tijdens de meetings in Brussel was Anton Asfars belangrijkste vraag aan beleidsmakers een onmiddellijk en blijvend staakt-het-vuren. Daarenboven:

• Een betere toegang voor humanitaire hulpverlening: de hulp, die nu Gaza bereikt, is kwalitatief en kwantitatief ontoereikend om te voldoen aan de noden.
• Herstel van essentiële diensten: onmiddellijke actie is noodzakelijk om gezondheidszorg, onderwijs en afvalophaling mogelijk te blijven maken, in het bijzonder met de steun van UNRWA.
• Meer capaciteit voor de VN om steun te bieden: de internationale organisaties moeten over de nodige middelen beschikken om efficiënt te reageren op de humanitaire ramp.
• Het einde van de agressie door militairen en kolonisten op de Westelijke Jordaanoever: essentiële infrastructuur wordt verwoest, kolonisten en het leger treden erg gewelddadig op. Dit veroorzaakt enorm veel leed. De lokale bevolking wordt geterroriseerd.
• De nood aan vergunningen voor lokale humanitaire hulpverleners en aan visa voor buitenlandse humanitaire hulpverleners: tal van internationale ngo’s kunnen maar moeilijk hun werk doen omdat hun personeel geen toegang krijgt tot Gaza of de Westelijke Jordaanoever. Dit vertraagt het aanvoeren van hulpgoederen nog meer. Lokale ngo’s krijgen vaak niet de toestemming om naar hun werkplek te gaan, wat hun activiteiten belemmert.
• Toegang en ondersteuning voor de private sector: zo kan je essentiële diensten weer doen draaien en jobs creëren, wat ook een zekere stabiliteit in de regio creëert.

De uitdagingen zijn aanzienlijk, maar Caritas Jeruzalem is vastbesloten om de kwetsbaarsten te blijven steunen en verdedigen. Aan het slot van de gesprekken in Brussel had Anton Asfar een eenvoudige maar krachtige boodschap: “Wij willen vrede en rechtvaardigheid”. Hij onderstreepte het leed van onschuldigen, in het bijzonder van kinderen. Organisaties als Caritas en autoriteiten zoals de EU en haar lidstaten hebben de verantwoordelijkheid om dit leed te helpen verlichten. Het menselijke leed is enorm groot. Doortastend optreden is dan ook noodzakelijk. De EU en haar lidstaten moeten zeer dringend hun inspanningen opvoeren om humanitaire organisaties te steunen zodat die beter de bevolking kunnen bereiken. Ze moeten ook meer druk uitoefenen om een staakt-het-vuren af te dwingen en om te komen tot een duurzame oplossing voor de hele crisis.