Kind van de streek
We ontmoeten Abba Abraha Hagos in Alitena, een subdistrict van Irob. Hij rijdt ons zelf rond op de rotsachtige, steile hellingen en hobbelige wegen. “Ik ken het harde leven van deze mensen goed. Mijn vader was veehouder. Ik vertrok soms met hem voor een of twee maanden, op zoek naar plaatsen waar we het vee konden laten grazen. We leefden van melk en de verkoop van boter. Vandaag is er nog minder plantengroei dan vroeger. Alles is droog. Het regent soms, maar veel te weinig.”
Als om hem tegen te spreken, krijgen we een stortvlaag over onze hoofden en op korte tijd is het landschap herschapen. We zien met eigen ogen de efficiëntie van de dammen, de putten, de begroeiing op de terrassen. Ze houden het water zo veel mogelijk vast. De vreugde van de mensen om de plensbui is voelbaar. “In het droog seizoen moeten zij soms meer dan tien kilometer stappen om een bodempje water te scheppen. Vandaar ook het lokale gezegde “Wie water heeft, woont dicht bij het paradijs.’ Met één dag regen zullen ze weer water hebben voor enkele weken.”
Elke druppel telt
Of het nu voor de landbouw of voor de veeteelt is, water is een bepalende factor voor het al dan niet overleven. Abba Abraha legt uit: “Water bepaalt of de mensen te eten zullen hebben en of ze geld kunnen verdienen, want veel werk is er niet buiten de landbouw en de veeteelt. Ook ik kijk hier vaak naar de lucht op zoek naar een wolk, wat mist op een bergtop. Ik wil net als de mensen hier zien of er regen komt of niet, ik ben een van hen, ik voel met hen mee. Het regent onvoldoende, klimaatverandering heeft de regenseizoenen in de war gestuurd. Daarom is water hier meer nog dan vroeger een schaars goed en moeten we er zeer zorgvuldig mee omgaan.”
De cirkel van de armoede doorbreken
De projecten die wij sinds 2003 samen met onze lokale Caritaspartner en de bevolking hebben opgezet, hebben het leven van de betrokkenen ondertussen een nieuw elan gegeven. Abba Abraha getuigt: “We graven waterputten, bouwen dammen, leggen irrigatiesystemen aan. Iedereen helpt mee. De mensen beschouwen al die realisaties dan ook als iets van hen, ze kennen het nut en de onschatbare waarde ervan en staan dan ook plichtsbewust in voor het onderhoud ervan. Op die manier is duurzame verandering verzekerd. Wat we doen is de vicieuze cirkel van de armoede doorbreken: meer productie, meer inkomsten, meer kansen voor jongeren.”
