Tijdens de opvangcrisis in 1999 organiseerde Caritas de opvang van asielzoekers in individuele woningen als een alternatief op mensenmaat voor de collectieve opvang. In een eengezinswoning werden het privéleven en de autonomie van de betrokkenen gegarandeerd. Op korte en lange termijn bood dit model de mogelijkheid om een gezinsleven uit te bouwen en het bevorderde de integratie in de Belgische maatschappij. Tegelijkertijd was het goedkoper voor de gemeenschap.
Sinds juni 2017 zag Caritas International zich genoodzaakt om de opvangplaatsen voor asielzoekers drastisch te verminderen. Nu vangen we een klein aantal asielzoekers op, met nadruk op de zeer kwetsbare profielen.