Het verhaal van familie Inggo

De familie Inggo behoort tot de inheemse gemeenschap van de Panay-Bukidnon. Ze wonen in Kalibo, achter de bergen van het eiland Panay. Wanneer de nietsontziende typhoon Haiyan over het eiland raast, blijft er nog maar weinig over van hun huis. Er zit niets anders op dan een huisje in elkaar te zetten met wat ze krijgen van familieleden. Een tijdelijke oplossing…

De geïmproviseerde huiskamer dient tegelijkertijd ook als slaapkamer en keuken. Er is geen toilet, geen stromend water. Maar het wordt er nat bij de minste regendruppel. Als de familie ’s nachts ligt te slapen, voelen ze de regen op hun vermoeide lichaam. De onstabiele funderingen doen het huisje wiebelen wanneer iemand binnen beweegt of nog maar voorbijkomt. Een gevoel van onveiligheid overheerst, en wordt versterkt naarmate regen en wind heviger worden. Bovendien woont de familie aan de oevers van de Aklan-rivier, die zijn koers geleidelijk aan wijzigt in hun richting.

Het geld dat vader Eufrosimo verdient, gaat vooral naar eten en de school van de kinderen. Hij vertrekt elke dag voor 5 uur ‘s ochtends naar het bos waar abaca geteeld wordt. Deze plant levert geelbruine vezel waarvan touw gemaakt wordt, en is sinds mensenheugenis een belangrijke bron van inkomsten voor de inheemse gemeenschap. Zijn vrouw Analyn kookt, maakt de 8 kinderen klaar om naar school te gaan, poetst en werkt in de moestuin rond het huis. De hele familie moet zwoegen om de eindjes aan elkaar te knopen.  Geld voor een nieuw huis is er niet.

Wat een tijdelijke oplossing moest zijn, wordt voor lange tijd een dagelijkse realiteit. Meer dan een jaar lang woont de familie Inggo op enkele wankele palen, onder een lekkend dak. Maar kerst kunnen ze uiteindelijk vieren in een nieuwe, veilige thuis, dankzij het Shelter Project van Caritas International.

De familie is verhuisd naar een plaats waar de rivier geen bedreiging meer vormt, waar sanitaire voorzieningen en drinkbaar water aanwezig zijn. De kinderen kunnen studeren, spelen en bewegen zonder dat het hele huis mee davert. Analyn hoeft niet meer te koken in de huis- en slaapkamer, maar heeft een keukentje ter beschikking. “We zijn heel dankbaar en voelen ons nu veilig,” vertelt ze. “Het maakt ons blij onze dagelijkse taken op een comfortabele manier te kunnen uitvoeren. Onze kinderen kunnen studeren en we brengen mooie momenten door met elkaar. We gaan vast en zeker een betere toekomst tegemoet.”