Waarom terugkeren naar Mongolië?
In juli 2013 keerden 2 NBBM, broer en zus, terug naar Mongolië. Terugkeren was geen evidente keuze omdat ze goed geïntegreerd waren, vrienden hadden, naar school gingen en volop bezig waren hun toekomst in België uit te bouwen. Vermits de oudste zus bijna meerderjarig werd en ze niet in het opvangcentrum kon blijven, begonnen ze toch samen met hun begeleiders na te denken over de verschillende mogelijkheden, waaronder vrijwillige terugkeer. De rol van de begeleiders was van groot belang omdat zij geleidelijk het onderwerp aanbrachten en contact opnamen met de dienst re-integratie op het moment dat de jongeren nog verblijfsrecht hadden.
Welke steun?
Tijdens een eerste verkennend gesprek ging Caritas na of de twee terecht konden bij familie of vrienden. Geen evidentie zo bleek. Hun grootmoeder, het enige familielid, weigerde hen aanvankelijk op te vangen.
De aankoop van een ‘yurt’ (tentwoning) werd ook besproken om huisvesting te verzekeren. Gezien hun jonge leeftijd werd ook over schoolvoorzieningen, begeleiding en opvang aan de luchthaven nagedacht.
Een nieuwe omgeving
Na een meerjarig verblijf in België was het voor hen moeilijk om de situatie in hun land van herkomst in te schatten. Door uitwisselingen met Caritas Mongolië kregen de plannen stilaan vorm. Na het afmaken van hun schooljaar, vertrokken ze begin juli naar de Mongoolse hoofdstad Ulaanbaatar, waar Caritas hen opwachtte.
Tijdelijk konden de twee jongeren terecht bij een kennis van hun Belgische voogd. Intussen hielp Caritas hen bij de zoektocht naar een school en een woonplaats. Het duurde even om een yurt aan redelijke prijs te bemachtigen, maar uiteindelijk werd een gewillige eigenaar overtuigd. Hun grootmoeder verklaarde zich na enkele weken toch bereid om bij de jongeren in te trekken in de yurt. Zo konden ze alsnog een ‘thuis’ creëren
Momenteel integreren ze zich in hun nieuwe omgeving en gaan ze weer naar school met het oog op een hopelijk mooie toekomst.
