Focus op de meest kwetsbaren: “Alles is moeilijker in een rolstoel”

Caritas International België Focus op de meest kwetsbaren: “Alles is moeilijker in een rolstoel”

Fady Al Ghorra - Hanane (links) en Marisa zijn de verpleegkundigen van ons opvangcentrum

Fady Al Ghorra - Hanane (links) en Marisa zijn de verpleegkundigen van ons opvangcentrum

22/02/2019

Het opvangcentrum voor asielzoekers in Scherpenheuvel verwelkomt sinds enkele maanden  mensen met specifieke noden.  Personen met lichamelijke of psychologische aandoeningen, kinderen met autisme, vrouwen die hoogzwanger zijn… allemaal krijgen ze er de extra zorg die ze nodig hebben.

De eerste zonnestralen van februari hullen het opvangcentrum van Scherpenheuvel in een warme voorjaarsgloed. “Is de lente nu begonnen?”, vraagt Sadiya*, rustend op haar kruk. De vrouw leerde België kennen in augustus. De hete, droge zomer van 2018. Ze werd toen opgevangen in een centrum in Broechem, bij Antwerpen, samen met haar man, hun twee zonen, twee dochters en kleinkind. “Mijn oudste dochter is getrouwd, maar haar man werd ontvoerd in Irak. Sindsdien hebben we niets meer van hem gehoord.”

Dringende operatie

Sadiya moest dringend een heupoperatie ondergaan. Samen met haar familie werd ze overgeplaatst naar het opvangcentrum van Caritas in Scherpenheuvel. Ze zat toen nog in een rolstoel.In januari ging ze onder het mes. Ze kreeg een heupprothese en drie keer per week bezoek van een verpleegster die hielp bij de revalidatie.

Intussen heeft ze haar rolstoel ingeruild voor een kruk, waarmee ze moeizaam maar zeker naar buiten wandelt. “Alles is moeilijker in een rolstoel”, vertelt ze. “Je moet altijd hulp vragen. Nu kan ik gewoon zelf naar buiten gaan en van de zon genieten.”

Caritas International België Focus op de meest kwetsbaren: “Alles is moeilijker in een rolstoel”
Maysun (links) en haar moeder Sadiya.

Grotere gezondheidsproblemen

Voor het grote kasteel waarin het opvangcentrum is gehuisvest, wandelt Maysun* een eindje voor haar moeder uit. Wat verderop neemt een familie nog een laatste foto met begeleiders, voor ze vertrekken in een busje van Caritas. Een meisje in een rolstoel wacht samen met haar moeder op een auto die haar naar het ziekenhuis van Leuven zal brengen. Ze heeft spina bifida, een aangeboren afwijking die intensieve zorg vereist. Die krijgt ze hier in Scherpenheuvel.

“De gezondheidsproblemen zijn omvangrijk”, zegt verpleegkundige Hanane. Naast haar zit Marisa, die ook verpleegkundige is. “De huisarts komt twee keer per week langs, maar er was zoveel te doen dat er een extra verpleegster werd aangenomen”, zegt zij. “Ik ben heel blij om voor Caritas te kunnen werken. 18 jaar geleden werd ik zelf nog als vluchteling begeleid door iemand van Caritas. Nu is de cirkel rond.”

Speciaal ingerichte kamers

Het medisch kantoor van Hanane en Marisa is het enige kantoor dat is overgebleven op het gelijkvloers. De andere medewerkers verhuisden naar de bovenste verdieping en hun voormalige kantoren werden omgevormd tot kamers voor hulpbehoevenden. De eerste kamer is van Sadiya en haar familie, wat verderop woont Mahmod*, een 45-jarige Irakees.

“Ik ben nu twee maanden en een half in België”, vertelt Mahmod. “Ik werd meteen naar Scherpenheuvel gebracht. Iedereen is heel vriendelijk en hulpvaardig. Maar tegelijk voel ik me enorm eenzaam. Soms merken ze wel dat ik neerslachtig ben, en dan overtuigt iemand me om mee te gaan naar de markt. Ik wil graag verder met mijn leven, de eenzaamheid bestrijden door wat meer buiten te komen, deel te nemen aan het gemeenschapsleven, zodat ik me niet meer zo alleen voel.”

De dag waarop alles veranderde

Mahmods familie is nog in Irak. Hij scheidde van zijn vrouw om haar en zijn kinderen te beschermen. “10 februari 2013 is de dag waarop ik bang werd van iedereen”, zegt hij. “Het is een datum die ik niet meer kan vergeten. Ik werd aangevallen door gewapende milities omdat ik alcohol verkocht en volgens hen geen goede moslim was. We waren doodsbang dat ze ook de kinderen iets zouden aandoen.”

“Mijn ruggenwervel werd geraakt door een kogel en ook mijn been raakte gewond. Ik verbleef 8 maanden in het hospitaal. De gewapende groepering dacht dat ik dood was, maar toen ze erachter kwamen dat ik nog leefde, gingen ze weer achter me aan. Ze bleven me in het vizier houden. Ik wist dat ik zou sterven als ik niet vertrok.”

Caritas International België Focus op de meest kwetsbaren: “Alles is moeilijker in een rolstoel”
Opvangcentrum voor asielzoekers in Scherpenheuvel.

Dromen van een toekomst

“Ik werk graag en zou graag alleen gaan wonen en terug aan de slag gaan”, droomt Mahmod luidop. “Scherpenheuvel is mooi en rustig. Hier zou ik wel willen wonen. En ik doe gelijk welke job, als het maar mogelijk is in een rolstoel. Inpakker in een fabriek misschien. Ik zou me al beter voelen als ik wist hoe mijn toekomst eruit zag.”

Vanuit het grasveld voor de ingang komen twee mannen met een kinderwagen aangewandeld. De baby die ze voortduwen is niet de enige in het centrum. “We hebben hier een echte babyboom,” vertelt verpleegkundige Marisa. “De gynaecoloog en het ziekenhuis liggen op slechts 10 minuten van hier, waardoor veel zwangere vrouwen hier terecht komen. We maken voor hen een babypakketje met onder andere kleertjes, handdoeken en kompressen.”

Het opvangcentrum van Scherpenheuvel kan maximum 144 mensen opvangen. Momenteel wonen er 55 kinderen tussen 0 en 19. Toch is het rustig deze ochtend. De kinderen gaan naar school, anderen naar de Nederlandse les. Ze bouwen aan een toekomst die voorlopig nog uit vraagtekens bestaat.



*

Deze naam werd veranderd om de anonimiteit van de persoon te garanderen.

Verwant nieuws

Alle nieuwsberichten