Het verhaal van Clémence
Acht jaar nadat ze in Guinée alles en iedereen die ze liefhad, had achtergelaten, werd Clémence* officieel erkend als vluchtelinge in ons land. Ze woonde…
Lees meerCaritas International per regio
Caritas Internationaal in België
Asiel & Migratie Erkende vluchtelingen Gezinshereniging Syrië
Een smokkelaar, een strakke deadline en overleven op straat kenmerken het parcours dat de familie van Nizar moest afleggen om de procedure voor gezinshereniging te voltooien. Voor Nizar zelf was het meer dan een jaar bang afwachten.
In november 2015 vroeg Nizar asiel aan in Brussel, na een lange tocht vanuit Syrië door Turkije en een gevaarlijke oversteek naar Griekenland. Zijn thuisstad Deir-ez-Zor was tot een IS bolwerk herleid, zonder toegang tot voedsel en medicijnen, zonder hoop om nog iets van de toekomst te maken. Nizar kon vluchten, maar moest daarbij zijn moeder en jongere broers en zus achterlaten. Zijn vader was al overleden.
73 DAGEN TIJD
Eens in België, hoopte Nizar om hier een veilig bestaan uit te bouwen, samen met zijn moeder, broers en zusje. “Ik ontmoette Nizar op 20 oktober 2016, slechts twee maanden voordat hij 18 zou worden”, vertelt Marie Vandendriessche, sociaal assistent bij Caritas. In België kunnen niet-begeleide minderjarigen enkel gezinshereniging aanvragen voor hun 18e verjaardag. “We stonden dus echt onder druk, want er was niet meer veel tijd. Gelukkig kon ik een afspraak maken bij de Belgische ambassade in Libanon op 23 december 2016.”
De familie van Nizar was toen nog in Deir-ez-Zor. IS verbood mensen om de stad te verlaten. De familie moest 6.000 euro betalen aan een smokkelaar om hen uit de stad te loodsen. Sayid, Nizar’s 16-jarige broer probeerde zelf uit de stad te ontsnappen, maar werd gevat door IS en op 4 december in de gevangenis opgesloten. “We waren erg bezorgd dat hij niet vrij zou komen voor de afspraak op de Belgische ambassade”, herinnert Marie zich. “Gelukkig kreeg ik op 13 december goed nieuws: Sayid was terug bij zijn familie en ze waren allemaal uit de stad geraakt. Het was heel gevaarlijk, maar eindigde goed.”
NAAR DAMASCUS VOOR EEN STEMPEL
Na een omweg via Aleppo en Damascus, waar Nizar’s moeder de nodige documenten moest halen, werd de familie op 23 december ontvangen in de ambassade in Beiroet. Hun visa-aanvraag werd geweigerd omdat de familie niet alle nodige documenten had. Ze werden naar huis gestuurd. “Ik contacteerde de consul en als bij wonder gaf hij een nieuwe afspraak op 30 december. Dit was onze laatste kans…” weet Marie.
Toen de familie op 28 december de grens van Syrië naar Libanon probeerde over te steken, kreeg Nizar’s moeder te horen dat ze nog een document nodig had omdat haar man overleden was. Ze moest terug naar Damascus voor een stempel. Op 29 december 2016 kwam de familie eindelijk aan in Beiroet, maar ze waren te laat om al hun documenten te laten legaliseren.
OPLUCHTING
“De consul stemde toe om hun dossier te accepteren zonder alle Syrische documenten. Later konden ze terugkeren om de gelegaliseerde documenten in te dienen”, zegt Marie. “Ik ben nog nooit zo opgelucht geweest.”
De familie keerde terug naar Syrië, waar ze moesten wachten op de beslissing van de Belgische overheid. Ze konden niet meer terug naar huis. “Ze woonden op straat in Aleppo, sliepen in een auto. Daarna gingen ze naar Damascus, waar ze in een heel goedkoop hotel woonden.”
WETENSCHAPPERS EN EEN ZAKENMAN
Op 20 november 2017 kwam dan eindelijk de beslissing in hun dossier: de familie kreeg een positief antwoord van de Belgische overheid. Na meer dan 2 jaar werden ze eind januari 2018 terug herenigd met Nizar. De kinderen konden 5 jaar lang niet naar school gaan, en zijn enorm gemotiveerd om het beste te maken van hun nieuwe leven in België. Marie licht hun hoop en dromen toe.
“Aimar is net terug met school herbegonnen en wil leerkracht wetenschappen worden! Fathi wil zakenman worden. Sayid droomt van een carrière als ingenieur. De kleine Yaman is nog maar 5. Hij is nog nooit naar school geweest en kijkt ernaar uit om met de andere kinderen te kunnen spelen. Maya, de moeder is heel blij om veilig herenigd te zijn met haar zoon in België. Ze heeft nog andere volwassen kinderen in Deir-ez-Zor zijn, maar momenteel heeft ze geen contact met hen.”
Maya en haar kinderen vroegen asiel aan en verblijven in een opvangcentrum in de buurt van waar Nizar woont. Ze zien elkaar elke dag.
Alle namen werden aangepast om privacy redenen.