Het verhaal van Souad en Heba

07/05/2019

“Een berg beklimmen doe je ook niet in één keer."

“In Syrië had ik geen toekomst,” zegt Heba. “Hier wel. Ik ben mijn toekomst aan het tekenen.” De 17-jarige Heba Joha woont met haar moeder, vader en twee zussen in Oost-Vlaanderen. Drie jaar geleden kwam het Syrische gezin via hervestiging vanuit Libanon naar België. “Het beste dat ons is overkomen,” zegt mama Souad.

“De eerste maanden werd ik altijd bang als er een vliegtuig overvloog,” herinnert Heba zich. “Nu weet ik dat het hier rustig is, maar in Syrië zaten we tussen de bommen.” Souad beaamt: “De veiligheid hier is heel belangrijk.”

Rust en veiligheid

“We wonen in Lebbeke, een klein en rustig dorpje, met heel lieve buren. De hele straat kent elkaar,” vertelt Souad. “Het eerste jaar dat we er woonden, maakten we steeds een afspraak voordat we langs gingen bij de buren, maar nu niet meer. We drinken samen koffie of thee en eten ook soms bij elkaar.”

“Onze buren proeven graag Arabisch eten, maar kookten ook al eens kip met rijst voor ons. Dat was heel lekker. En ze eten elke dag aardappelen!”, zegt Heba. “Voor de 70e verjaardag van onze buurvrouw hebben we een feest georganiseerd bij ons thuis. Nu vieren we elk feest samen, of het nu christelijk of islamitisch is.”

Anderen respecteren is heel belangrijk. Als je mensen respecteert, krijg je ook respect terug.

- Heba

Wegwijs in België

Souad en Heba zijn nu een jaar ambassadeur in het hervestigingsproject van Caritas en Fedasil. Dit betekent dat ze andere hervestigde Syriërs wegwijs maken in België op basis van hun eigen ervaringen. “Het is leuk om anderen te helpen en nieuwe mensen te leren kennen,” zegt Heba. “Er zijn bijvoorbeeld meisjes die zich zorgen maken of ze hun hoofddoek nog wel zullen mogen dragen. Ik stel hen dan gerust.”

“We krijgen ook veel vragen over hoe je in contact komt met de mensen hier, over het leven en de cultuur in België,” vervolgt ze. “Anderen respecteren is heel belangrijk. Als je mensen respecteert, krijg je ook respect terug.”

Taal is de sleutel van het leven

“Nederlands spreken is het moeilijkste,” zegt Souad. “Maar ik volg extra lessen en oefen veel. Als ik met mijn man^[1]naar de dokter ga, is hij ook altijd heel geduldig. Heba kwam vroeger mee om te vertalen, maar de dokter moedigde me aan om zelf te spreken Nu kunnen we zonder Heba gaan.”

Heba volgt Handel-Talen en spreekt intussen al goed Nederlands, maar ooit was het anders. “Het begin was echt moeilijk. De eerste twee maanden op school huilde ik vaak. Ik kon met niemand praten en zat vaak alleen”, zegt ze. “Taal is de sleutel van het leven. Ik kon mezelf niet goed uitdrukken, maar lachte naar andere leerlingen. Ik probeerde te praten en na 5 maanden begreep ik alles al beter. Intussen heb ik heel goede vrienden op school.”

“Ik ga altijd stap voor stap,” vervolgt Heba. “Als je een berg wil beklimmen, ga je niet rechtstreeks naar de top. Dan ga je ook stap voor stap.”

De man van Souad heeft Thalassemie, een bloedziekte waarbij het lichaam een abnormale vorm van hemoglobine maakt.