Vandaag, een week vol tumult en politiek gekrakeel later, wordt ze begraven. Dit is in de eerste plaats een persoonlijk drama voor de familie van het meisje. Wat begon als een zoektocht naar een nieuwe toekomst, eindigt in bloed langs de autoweg.
Het houdt geen steek te zeggen dat dit (deels) de ‘schuld’ is van de ouders. Die hebben er allicht niet bij stilgestaan dat hun beslissing kon eindigen in een dodenrit. Maar ook dan blijven ze – uiteraard – slachtoffer: ze hebben hun dochtertje verloren, terwijl ze alleen maar een beter leven voor haar wilden. En vragen zich zelf de rest van hun leven af of het dit wel waard was.
In dit verhaal zijn geen winnaars: ook de politieagent die de fatale kogel afvuurde, sleept dit schot de rest van zijn leven mee. Het gaat hier niet om schietgrage cowboys met een politieke vrijgeleide, een licence to kill, maar om agenten die in zeer stresserende omstandigheden hun job doen, en hun leven riskeren, ook tijdens een achtervolging. Gisteren zijn twee politieagenten koelbloedig en bewust vermoord in Luik, en werden vier anderen verwond.
Als betrokken hulpverleners leven we mee met deze mensen, en is hun verdriet het onze. Als christelijke organisatie willen we hen ook in ons gebed meenemen.
Dit is in de eerste plaats een moment van peilloos diep verdriet, waar op de meest grauwe manier duidelijk wordt dat migranten, vluchtelingen en mensen zonder papieren ook mensen zijn, zoals wij. Met dromen en verlangens, zoals wij. En geen nummers of statistieken. Net zomin als wij.
Laten we dat niet vergeten, en pistes creëren met veilige migratiekanalen, zodat mensen hun leven niet langer moeten toevertrouwen aan meedogenloze mensensmokkelaars, die zonder scrupules parasiteren op het verdriet en de wanhoop van mensen. Met verhalen als dat van Mawda, of dat van Aylan, tot gevolg.
Op de puinhopen van menselijke ellende worden ondertussen best geen politieke spelletjes uitgevochten. Laten we verdriet verdriet zijn, in stilte en respect. En laten we de ouders ook de mogelijkheden aanreiken om bij hun kind te rouwen. Een regularisatie op humanitaire gronden lijkt daartoe een aangewezen geste.
— Dominic Verhoeven,
Vicevoorzitter Caritas International en Directeur Caritas Vlaanderen
