“Dikwijls denk ik dat we als onthaalgroep geen grote dingen doen”, zegt Tuur. “We doen veel kleine dingen. Maar voor de vluchtelingen die we bijstaan, betekenen die wél veel. Zo kreeg Stephen vorige week een factuur van 58 euro voor de zorgkas. Hij wist niet wat dat was, dus stuurde hij me een bericht. Ik heb hem meteen laten weten dat het oké was, en dat hij de factuur kon betalen.”
“De groep helpt me met veel verschillende dingen”, aldus Stephen. “Er is een vrijwilligster met een taalgroepje. Als ik vrij ben, ga ik daar naartoe. Ik ga soms ook met haar wandelen. En mijn scriptie heb ik naar de prof in de onthaalgroep gestuurd, zodat hij het kon nalezen. Het geeft me het gevoel een beetje familie te hebben hier. Als ik ergens aan denk, of als er iets gebeurt, moet ik maar een e-mail sturen en er komt iemand naar me toe.”
Dit neemt niet weg dat Stephen zijn echte familie mist. “Ik heb mijn moeder en broer al 7 jaar niet meer gezien. Ze zijn erg ver weg, dat is moeilijk. Ook voor mijn moeder. Ze is verdrietig omdat ze me mist, maar ze is ook erg trots op me. Op mindere momenten motiveer ik mezelf door te bedenken dat ik goed bezig ben. En dat ik een positieve invloed kan hebben op andere vluchtelingen die dezelfde dromen hebben als ik.”