De 21 appartementen van de Logis de Louvranges hebben veel verschillende bewoonsters gekend. Sinds de opening werden hier meer dan 100 kwetsbare families opgevangen. De bewoonsters van één appartement bleven echter steeds dezelfde: Zuster Christiane en Zuster Jeanne waren een vaste waarde, een toeverlaat voor iedereen in de Logis.
Missie: er zijn voor anderen
“Dankzij Zuster Jeanne en Zuster Christiane voel ik mij geliefd”, vertelt Leonie*, die in maart 2017 in Louvranges aankwam. De zusters blijven bescheiden. “Onze missie is om er te zijn voor anderen, door hen nabij te zijn. In het begin dachten we dat we hier 1 of 2 jaar zouden blijven, en voor we het wisten, waren we er al 7, 8 jaar. We hebben iets opgebouwd, een zekere sfeer geïnstalleerd. We kunnen met een gerust hart vertrekken.”
Het begin was nochtans niet evident. De buurt vreesde de komst van asielzoekers. Een vrees die werd getemperd door de zusters, die vaak op bezoek gingen bij bezorgde buurtbewoners. Ze nodigden ook iedereen uit op de opening van de opvangstructuur. Uiteindelijk veranderde de vrees in een warm engagement. “Alle gordijnen zijn gemaakt door vrijwilligers uit de buurt.”
Familiefeesten
De zusters nemen de rol op van zowel goede buren als deel van het begeleidend team. “We hebben hier veel geleerd en proberen ook om de vrouwen en kinderen bepaalde zaken aan te leren”, vertelt Zuster Jeanne. “We werken bijvoorbeeld in de tuin met de kinderen zodat ze de groenten leren kennen.” Zuster Christiane vult aan: “We maken de mama’s ook bewust over het leven hier, hoe je afval sorteert bijvoorbeeld.”
Daarnaast zorgen de zusters voor een familiale sfeer. “De kinderen horen vriendjes op school praten over feesten zoals Kerst en Pasen”, weet Zuster Jeanne. “Dan organiseren wij hier ook iets. Voor het laatste feest had ik wafels gebakken, maar dat bleek helemaal niet nodig. De mama’s hadden allemaal zelf iets meegenomen”, glimlacht ze. “En toen ik wilde opruimen, hadden zij dat al gedaan.”
Vandaag vindt een feest plaats dat niet door de zusters werd georganiseerd. Alle andere bewoners, medewerkers en vrijwilligers zetten alles in gereedheid om de zusters op een gepaste manier uit te zwaaien.
Twee grootmoeders erbij
Samen met haar buurvrouwen is Leonie volop bezig met de voorbereidingen voor het dessertbuffet. Ze begonnen vanochtend om 10u beignets en bakbananen te bereiden. “Het was niet zoveel werk,” verklaren ze, iets na 15u, naast twee bergen bakbananen en een grote plastieken doos, tot de rand gevuld met beignets. Voor de zusters is geen moeite te veel.
In Leonie’s appartement klinkt muziek, de vrouwen zingen mee. “Dit is Lombo. Uit Congo, het land waaruit wij gevlucht zijn”, legt buurvrouw Christine* uit. Ze danst met haar drie maanden oude dochtertje op de tonen van het land dat de baby nooit heeft gekend.
“Mijn ouders hebben mijn dochter nooit kunnen zien,” vertelt Leonie. “Maar Zuster Jeanne en Zuster Christiane zijn zoals familie. Mijn dochter werd 2 maanden te vroeg geboren. Ik moest lange tijd in het ziekenhuis van Namen blijven. De zusters kwamen vaak langs, vertelden over het leven in de Logis. Ze namen soms andere vrouwen mee naar het ziekenhuis, soms fruit of chocolade.”
Hun vertrek valt Leonie zwaar. “Het is triest dat ze weggaan. Ik ga hen heel erg missen”, treurt ze. De baby van buurvrouw Christine begint te huilen. “Omdat jij triest bent, moet ze ook wenen”, glimlacht Christine troostend.
Afscheid
Wanneer het feest aanbreekt, zijn alle tranen gedroogd en heeft iedereen zich mooi uitgedost. De voet van Zuster Jeanne blijft niet stilstaan als de allerkleinsten liedjes zingen over visjes en krokodillen. De oudere kinderen dragen een gedicht voor en maakten een schilderij voor de zusters. Een kleurrijk doek met daarop foto’s, persoonlijke boodschappen en heel veel hartjes.
Een tweede geschenk doet de groene vingers van de zusters alle eer aan. Ze kregen een enorme plantenbak, inclusief twee plantjes. “Zal dat wel passen in onze nieuwe woonst?” De zusters bij wie ze binnenkort intrekken, stellen hen gerust. Ook zij zakten voor de gelegenheid af naar Louvranges.
De herinneringen van 8 mooie jaren werden in een fotoalbum gebundeld met boodschappen van vrijwilligers en medewerkers. “We hebben van jullie 1000 souvenirs, momenten van vreugde en plezier”, klinkt het in koor, op de tonen van een zelfgemaakt lied:
Laat ons samen zingen, zelfs al beeft onze stem.
Leve de zusters en tot snel.
Jaren dienst in Louvranges.
Heel erg mooi, dat was het wel.
