Het gesloten centrum van Merksplas bestaat nu al 30 jaar. Later dit jaar herdenken we voor de 25ste keer de tragische en schokkende dood van Semira Adamu, die met veel geweld het land werd uitgezet. Al 15 jaar worden families in ‘terugkeerhuizen’, administratieve detentiecentra voor gezinnen, gezet. 2023 is het jaar van ‘verjaardagen’, maar er is weinig reden om te vieren. Wat gebeurt er achter de hoge hekken en de prikkeldraad van de detentiecentra van Merksplas, Steenokkerzeel, Brugge, Holsbeek en Vottem? Wie zijn de 6.000 tot 8.000 mensen die elk jaar opgesloten worden?
In de media wordt nogal gemakkelijk gezegd dat er ‘illegalen’ in de detentiecentra worden opgesloten. Maar wist je dat op onze luchthavens ook asielzoekers stelselmatig worden opgesloten?
Het gaat altijd over een ‘snelle terugkeer’. Maar wist je dat mensen soms wel een jaar lang worden opgesloten? Dat sommige mensen simpelweg niet uitgezet kunnen worden, maar toch verschillende keren worden opgesloten? Dat heel wat mensen na een zinloze detentie van maanden aan de poort worden gezet?
Het gaat altijd over een ‘menselijk asielbeleid’. Maar wist je dat mensen van hun vrijheid worden beroofd zonder de tussenkomst van een rechter? Dat ze niet weten hoelang ze opgesloten blijven? Dat depressies, zelfdodingspogingen en hongerstakingen geen uitzonderingen zijn in de detentiecentra?
Het gaat altijd over ‘transparantie’. Maar wist je dat journalisten of deskundigen daar niet welkom zijn? Dat België nog altijd weigert om te zorgen voor een nationaal preventiemechanisme tegen foltering, zoals geëist door de Verenigde Naties?