Het verhaal van Rahmat

De gastvrijheid van Rahmat Fakori is meteen duidelijk. Hij serveert speculaas, chips en een groot pak suiker voor in de thee, die hij rechtstreeks in de waterkoker maakt. Bij gebrek aan theekan in zijn nog bescheiden huishouden, of gewoon de logica van een doorsnee 18-jarige. De thee schenkt hij in tassen die hij kreeg van een vriend, bedrukt met pinguïns, een giraf, vlinder of zebra. “Kies maar een dier uit”, grinnikt hij.

Taalinspanningen

In oktober 2015 kwam Rahmat aan in België. “In het begin verstond ik niets, echt helemaal niets. Ik ging een jaar naar de Daspa¹, waar de leerkracht er met veel gebaren in slaagde uit te leggen wat bepaalde woorden betekenen.” Een treffende imitatie van zijn met grote gebaren uitbeeldende leerkracht volgt.

“Na een jaar besloot een jury dat ik klaar was voor het 4e middelbaar. De andere leerlingen in mijn klas moeten niet de hele tijd opletten om nog te kunnen volgen, maar ik moet er echt constant mijn aandacht bijhouden, omdat ik me nog extra moet inspannen voor de taal. Ik slaag wel voor mijn toetsen, maar zou graag echt hoge scores behalen, eerder een 17 dan een 14. Ik wil het goed doen.”

“Ik volg hier in Luik de richting techniques sociales d’animation, om animator te worden, zo anderen te helpen en samen toffe dingen te doen. Maar ik twijfel om over te schakelen naar haartooi. Dat is meer toegepast, het Frans is gemakkelijker en ik kan al meteen beginnen werken en geld verdienen. Dat heb ik nodig als ik binnenkort helemaal zelfstandig moet wonen.”

Verhuizen

“Ik woonde ongeveer twee jaar in een opvangcentrum. Na drie interviews² kreeg ik een positieve beslissing en kon ik naar hier verhuizen.” Rahmat toont een foto op zijn gsm van een groepje jongens aan zijn tafel. “Toen ik hier pas woonde, heb ik enkele vrienden uitgenodigd om te komen eten. De meesten ken ik van het opvangcentrum. Een van hen is intussen ook erkend en mijn bovenbuur geworden. Sommige anderen wachten nog op een beslissing. Ik heb ook vrienden die een negatieve beslissing kregen en het hier nu zonder papieren moeten zien te redden.”

Kwetsbare niet-begeleide minderjarigen die als vluchteling erkend worden of subsidiaire bescherming krijgen, worden door Caritas gesteund in hun overgang naar autonomie. Via het project Youth in Transit kunnen ze hun eerste stappen zetten naar een zelfstandig leven. Twee jongeren delen een appartementje voor een standaardperiode van 6 maanden en krijgen hierbij begeleiding van een sociaal werker van Caritas.

"Ik kook, hij doet de afwas."

Rahmats kamer is iets meer ingericht dan de woonkamer en keuken van het sobere appartement. Foto’s, teksten en tekeningen vrolijken zijn witte kamermuren op. Twee mutsen springen in het oog, beide rood met wit. “Één van kerst en één van Standard Liège”, geeft Rahmat aan.

Zelf speelt hij op woensdagmiddag voetbal met de andere jongeren en begeleiders van Caritas. Samen werken ze wekelijks aan hun conditie en de teamspirit. Het helpt de jongeren om even niet te denken aan de zorgen die door hun hoofd dribbelen. Op het Luikse voetbalpleintje kunnen ze iedere woensdag terecht voor een vriendschappelijke match. Sinds juni al, weer of geen weer.

“Mijn huisgenoot Obaid kwam vandaag niet mee voetballen. Hij volgt huiswerkbegeleiding”, legt Rahmat uit. “Hij is ook afkomstig uit Afghanistan. We praten thuis Dari en kunnen het goed vinden met elkaar: Ik kook en hij doet de afwas.”

“Ik woon hier nu 4 maanden en moet binnen twee maanden alleen gaan wonen. Ik denk dat de zoektocht niet gemakkelijk zal zijn, maar ik ben er klaar voor. Ik moet wel. ”