Het verhaal van Haedr

04/10/2017

“Morgen vertrekken we”

In het opvangcentrum van Scherpenheuvel zijn momenteel 21 verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd. Het centrum biedt een thuis aan mensen van Afghanistan tot Guinee, die naar België gevlucht zijn en wachten op een beslissing in hun asielprocedure. Er wonen nu 132 mensen, bijna de helft zijn kinderen. Voor de Iraakse Haedr Al-Rubaye en zijn gezin is de laatste dag in het centrum aangebroken.

“We zijn 1 jaar en 9 maanden in België. Vorige week kregen we een positieve beslissing,” vertelt Haedr blij. Hij en zijn gezin werden als vluchteling erkend en kunnen beginnen dromen van een stabielere toekomst in België. Haedr vertrekt morgen met zijn vrouw Selma en zoontjes Yazen en Saif naar een lokaal opvanginitiatief (LOI) in de buurt van Antwerpen. “Mijn schoonfamilie woont al enkele dagen in Antwerpen,” vertelt Haedr. “We zijn samen met hen naar België gevlucht. Mijn moeder en broer wonen in Irak. Met hen bel ik soms.”

“Ons jongste zoontje Yazen is hier geboren, in het grote ziekenhuis van Diest, ” vertelt Haedr. Yazen is nu 1 jaar oud, een guitige en aandachtige peuter die niet lang op zijn vaders schoot kan blijven stilzitten. Mama Selma doet snel de deur dicht, zodat haar jongste zoon niet naar buiten kan glippen. En ze verbetert haar man, terwijl ze Yazen in haar armen neemt: Hij is in het kleine ziekenhuis van Diest geboren. “Alles is goed verlopen,” vult Haedr aan. “We werden hier goed begeleid tijdens de zwangerschap.”

“Ik heb een integratiecursus gevolgd en Nederlands geleerd, maar wil graag nog een hoger niveau behalen om zo gemakkelijker werk te vinden,” legt Haedr uit. “In Irak werkte ik 10 jaar lang als politieman, nu ga ik 2 dagen per week appels plukken. Ik ben blij dat ik een job heb, maar wil graag meer werken. Daarom wil ik blijven Nederlands studeren.”

Haedr en zijn familie werden in het opvangcentrum begeleid door een multidisciplinair team van Caritas. Hun taken? Begeleiding in het kader van de procedure, maar ook in elk aspect van het leven in het centrum: de integratie van de kinderen in de schoolomgeving, ondersteuning bij de (her)opbouw van een sociaal netwerk, medische hulp, opleidingen, werk, een woning zoeken… De psychosociale opvolging van de bewoners wordt ook verzekerd door psychologische hulp te voorzien waar nodig.