“Het is een uitwisseling, het is delen met elkaar… Je geeft en je ontvangt, het gaat in beide richtingen“, verklaart Savina vol enthousiasme. Deze vrijwilligster, die al meer dan een jaar elke week naar het centrum komt, legt uit: “Het kost tijd en moeite, maar ik vind het heel leuk om de bewoners te ontmoeten. Ik zou het niet kunnen als het voor mij een vervelende klus was.”
Kleren voor iedereen
Eén middag per week opent ze de vestiaire, die zeer goed georganiseerd is. “Ik hou van opruimen“, grapt ze. Zij zorgt ervoor dat er in het kleine lokaal altijd kleding is voor iedereen: “Dat betekent advertenties plaatsen, kleding vinden, ophalen, sorteren, soms wassen en hierheen brengen. Ik had al vrijwilligerswerk gedaan, maar niet zo vaak, niet zo geëngageerd als hier“, zegt ze.
Momenten buiten de tijd
Savina doet dit werk niet alleen; ze kan rekenen op de hulp van een paar andere vrijwillig-st-ers en Elorice, een verzoeker om internationale bescherming uit Kameroen die in het centrum woont. Elke week, tussen het komen en gaan door, werkt hij hard om de vestiaire netjes te houden. “Ik orden alles op leeftijd en geslacht, dan is het makkelijker terug te vinden“, legt hij uit terwijl hij een paar schoenen opbergt. Net als andere bewoners heeft hij gevraagd om een eenvoudig werkje; een taak voor de gemeenschap die hem in staat stelt nuttig te zijn, wat geld te verdienen, en aan iets anders te denken. “De procedure voor internationale bescherming is niet gemakkelijk. En dat geeft me veel stress. Werken helpt me, ik denk er minder aan. Ik denk aan kleren, dat is wat ik leuk vind…”
Tomy, een elegante dertiger, is een vaste ‘klant’[1] van de vestiaire. Ook voor haar is dit kleine lokaal een oase van rust: “Als ik met Savina praat en naar de kleren kijk, denk ik niet aan de procedure (internationale bescherming). Zelfs als ik niets vind, ik gewoon rondkijk, dingen pas… voel ik me ontspannen. Omdat ik groot ben, is het niet altijd makkelijk om mijn maat te vinden. Savina helpt me te vinden wat past. Toen ik hier kwam, had ik bijna niets bij me: een spijkerbroek, een wit T-shirt en een trui“, vertelt ze, gehuld in een dikke winterjas.
Hoop op een nieuw leven in België
“In Kameroen had ik mijn eigen kledingzaak“, vertelt Elorice. Hij voegt er hoopvol aan toe: “Als België mij de kans geeft om te blijven, zou ik graag in deze sector willen werken.” Ook Tomy zou graag in deze branche willen werken: “In Kameroen was ik begonnen met een studie in de ‘kledingindustrie’ om te leren hoe ik kleding moest ontwerpen en naaien. Maar ik moest stoppen met school omdat mijn ouders me op 14-jarige leeftijd wegstuurden om te trouwen… Dus kon ik mijn droom niet waarmaken. Misschien krijg ik de kans in België, wie weet… ik hoop het“, besluit ze, met fonkelende ogen.
Vriendschappen
Als bevoorrechte getuige van het leven in het opvangcentrum, zegt Savina: “Er heerst hier een heel prettige sfeer. Je ziet dat de mensen veel aandacht voor elkaar hebben en elkaar helpen.” Velen zijn zonder hun familie aangekomen, en er ontstaan soms sterke vriendschapsbanden. Zo hebben Maysa, een jonge Tunesische vrouw, en Ashdeksen, een Venezolaanse vrouw van dezelfde leeftijd, elkaar hier ontmoet. Ze gaan regelmatig samen naar de vestiaire. “Soms vinden we vergelijkbare dingen. Vandaag hebben we bijvoorbeeld bijna dezelfde hoeden gevonden“, lacht Maysa terwijl ze haar hoofddeksels nog eens goed zet. “Savina kent mijn smaak en weet wat bij me past. Ik ben haar beste ‘klant’, altijd de eerste bij de opening“, lacht ze.
>> LEES OOK: Maysa en Ashdeksen: een verhaal over vriendschap in het opvangcentrum van Ransart (Charleroi)
Maysa en Ashdeksen ontmoetten elkaar in het opvangcentrum en zijn sindsdien onafscheidelijk. Ze gaan vaak samen naar de vestiaire om kleren uit te zoeken. ©Isabel Corthier
Een andere kijk op migratie
“Door hier vrijwilligster te zijn, kom ik in contact met mensen die ik anders waarschijnlijk nooit zou hebben ontmoet“, zegt Savina. “Het is een open deur naar een andere wereld, en het geeft me een andere, meer menselijke kijk op migratie. Iedereen heeft zijn eigen levensverhaal… Ik verbaas me erover, dat ondanks alles wat ze hebben meegemaakt, ze toch zo’n waardigheid aan de dag leggen.”
>> Wil jij ook vrijwilligerswerk doen bij Caritas? Contacteer ons!
(van links naar rechts): Elorice, bewoner van het opvangcentrum en klusjesman in de vestiaire, Savina, vrijwilligster in de vestiaire, Tomy en Maysa, verzoeksters om internationale bescherming en bewoners van het opvangcentrum. ©Isabel Corthier
