Onze rubriek heet “I am Caritas”, bent u Caritas?
Anne: “Ik ben met Caritas” past beter bij mij, denk ik, omdat Caritas probeert om de meest kwetsbaren te waarderen, hun leven beter te maken, hen het duwtje te geven dat ze nodig hebben. Dus, ja, de projecten van Caritas interesseren me. Door mijn eigen verleden reageer ik momenteel heel impulsief om de Syriërs te steunen, waar ze zich ook bevinden. Maar de projecten van irrigatie, waterputten, landbouw, die spreken me ook aan. Ik weet wat het is om geen water te hebben. Ik denk dat ik, zoals velen, reageer op een zaak die ik goed ken door die, toch deels, beleefd te hebben.
Uw verhaal, kunt u ons dat vertellen?
Anne: Ik ben een Brusselse, leerkracht Latijn-Grieks, uit een familie die open staat voor andere culturen. In de grote vakantie lieten mijn ouders mij, mijn zus en broers de wereld ontdekken, met de auto. Eerst West-Europa. Daarna tot aan de Rode Zee, wat in het begin van de jaren 60 nog uitzonderlijk was. In voormalig Joegoslavië werd ik geraakt door een ellende die ik me niet had voorgesteld en door de slechte staat van de wegen. In Turkije leerden we enkele woorden Turks, om de mensen tenminste vriendelijk te kunnen begroeten. Het jaar daarna, in Syrië, was de vriendelijkheid van de mensen treffend: het was in de maand augustus. Er hing een verzengende hitte. Toen we een markt passeerden in Maarat en-Namân, deden enkele Syriërs ons stoppen om ons water aan te bieden, ook al was het zo schaars. Het mooist denkbare geschenk!
En wat was uw professioneel parcours?
Anne: Later ben ik lid geworden van de Association Fraternelle Internationale. Ik heb er gewerkt. Daarna heb ik Frans en Engels gegeven in Algerije. Mijn leerlingen waren heel innemend. Ik denk niet dat vreemde talen hun eerste zorg was. Ik herinner me discussies over onderwerpen die ze kozen: je man/vrouw zelf kiezen of accepteren wie je ouders kiezen? Jaren later, in de stad, stopt een auto vlak voor mij. “Herinnert u zich mij en onze discussies nog?” “Ja.” “Wel, kijk, hier is mijn vrouw en we hebben zelf voor elkaar gekozen!” Tientallen dergelijke voorbeelden tonen aan dat ook al had ik geen “ontwikkelingswerk” in de gebruikelijke betekenis van het woord gedaan, ik toch heb bijgedragen aan de “ontwikkeling” van mijn leerlingen. En mijn leerlingen hebben veel bijgedragen aan mijn ontwikkeling, door de vreemdeling die ik was te accepteren, me hun cultuur aan te leren, te delen wat ze hadden. Ik vond het heel fijn om in Algerije te wonen. Ik ben er meer dan 20 jaar gebleven. In 1992 ben ik teruggekeerd naar België en heb ik er, onder andere, samengewerkt met het Centrum El Kalima voor de bibliotheek en de contacten met scholen.
Wat is uw engagement, vandaag, aan de zijde van Caritas?
Anne: Toen ik me afvroeg waarin ik mijn mogelijkheden kon investeren, financieel, natuurlijk, maar ook persoonlijk, vond ik het normaal om Caritas te steunen. Ik vertelde in het begin wat het engagement van Caritas International voor mij betekent. En het is evident dat met hoe meer we samenwerken, hoe meer de projecten slagen, hoe meer mensen gelukkig worden of, op zijn minst minder ongelukkig.
Toen zag ik in het magazine van Caritas een vraag naar vrijwilligers voor vertaling naar het Frans. Helemaal mijn ding: talen, projecten, Caritas International, dus verschillende landen en regio’s … En ik heb me aangeboden.
Word ook vrijwilliger
Wil jij ook het verschil maken? Word Caritas-vrijwilliger of doe een gift! Kandidaat-vrijwilligers kunnen ons contacteren op via dit formulier of hier klikken voor meer informatie.
