Het verhaal van Naira

In de stad Artashat ontmoeten we Naira, haar man Aram en hun dochter Elan. Naira en Elan kozen voor vrijwillige terugkeer nadat Aram gedwongen werd teruggestuurd naar Armenië. Dankzij het re-integratiebudget kon de familie een auto kopen en werd Aram taxichauffeur. “Het leven hier is heel moeilijk: er is geen geld. Zelfs als je werkt, moet je elke maand op je geld wachten. Er is geen enkel toekomstperspectief. Ik zou graag een job vinden, maar hier is niets. In België was het ook hard: we leefden zonder papieren en hadden geen enkel vangnet (geen sociale zekerheid, geen ziekenfonds…) maar we konden ten minste beginnen werken. Hier is dat niet mogelijk.”

De familie woont momenteel bij de ouders van Naira. Elan gaat naar school, een kilometer van het huis. “Mijn eerste herinneringen dateren van toen we in België woonden”, vertelt het meisje. “Ik was vier jaar toen we hier vertrokken. In België leerde ik Nederlands lezen en schrijven. Toen we terugkeerden kon ik geen Armeens schrijven, maar ik kon een beetje praten. Ik moest inhaallessen volgen. Dat was niet altijd evident.” Tijdens de talrijke interviews voor de reportage, leert Elan me Nardi spelen. Dat is een gezelschapsspel met pionnen en twee dobbelstenen. De familie nodigt ons ’s avonds uit voor de beroemde “sjasliek”, een soort barbecue. De gastvrijheid, vriendelijkheid en openheid van de Armeniërs kent echt geen limieten. De sterke familiebanden treffen mij ook. Je voelt snel dat familie centraal staat in het leven van de Armeniërs. Aram en zijn familie worstelen duidelijk met tegenstrijdige gevoelens: na zes jaar afwezigheid zijn ze blij om terug bij hun familie te zijn. Aan de andere kant is het leven moeilijk door het gebrek aan toekomstmogelijkheden.