Kwamen uw verwachtingen overeen met wat u ter plaatse zag?
Ik had de centrale as Damascus-Homs-Aleppo al 6 of 7 keer bezocht en logeerde altijd bij bisschoppen. De laatste keer dat ik in Syrië was, was alles nog mooi en rustig. Een verschil van dag en nacht met nu. Ik was minder lang in Damascus, maar in Homs en Aleppo zag ik immense vernielingen. Gebouwen, wegen… alles is vernield. Bovendien heeft de grote helft van de bevolking het land verlaten. Van diegenen die gebleven zijn, zie je enkel mama’s met kinderen, jongeren en bejaarden. De mannen vechten in het leger. Het volk is weg en de bedrijvigheid is weggevallen: handel, bedrijven, transport… het ligt allemaal stil. Er is grote onzekerheid. De mensen vragen zich af wat hen nog te wachten staat. Er moet eerst en vooral een wapenstilstand en vrede komen, maar ook daarna blijft de uitzichtloosheid: wie zal het land terug opbouwen?
Wat is het meest bijzondere dat u is bijgebleven?
Ik zag enorme vierkante kilometers en kilometers van verwoesting en puin. Dat pakt je. Maar wat nog dieper gaat, zijn de mensen. Toen ik met Caritas in de wijken van Aleppo liep, zag ik mensen afzakken naar wat vroeger hun huizen waren: ruïnes zonder ramen en deuren. Ze hebben werkelijk niets meer. Alles moeten ze krijgen: kleren, zeep, een matras voor op de grond, een deken om te slapen, want het is nog heel koud. Er is geen stromend water, geen elektriciteit… De menselijke confrontaties blijven het langst in je hoofd zitten.
In Aleppo logeerde ik in het huis van een van de plaatselijke bisschoppen. Een priester bracht me naar Caritas, waar ik meeging met de ploeg ter plaatse, die vooral uit jonge mensen bestond. Caritas is in Aleppo actief op 7 domeinen.
Ten eerste brengen zij hulp aan alleenstaande bejaarden, die niet konden of niet wilden wegtrekken met hun familie. Daarnaast is er een medisch hulpcentrum, dat patiënten opvolgt, naar een ziekenhuis verwijst en nazorg voorziet. Caritas heeft ook een plek waar studenten kunnen studeren en een kleine som geld krijgen om de levenskost te kunnen betalen. Die studenten zijn vooral meisjes, omdat de jongens naar het leger werden gestuurd. Ten vierde is er ook voor- en naschoolse begeleiding voor jongere kinderen. Dat is nodig, want hun school en huis zijn vaak half vernield. Ook helpt Caritas met basisherstel van woningen: dak, deuren en vensters. Verder begeleiden ze kinderen die door de oorlog getraumatiseerd zijn. Ten laatste worden ook hulpgoederen uitgedeeld.
Ik ben meegegaan tijdens een verdeling van hulpgoederen in Oost-Aleppo. De hulpgoederen bestaan uit voedselpakketten, maar ook zeep, wasproducten, matjes, dekens, melkpoeder en vers voedsel dat Caritas op de markt probeert aan te kopen. Het gaat niet om supplementen, maar de basis van wat een mens nodig heeft. Ik werd echt geraakt door de ontreddering en verslagenheid op de gezichten van de mensen. “Hier staan we nu”, leek hun uitdrukking te zeggen. Mensen die vroeger landbouwer waren, staan nu aan te schuiven voor eten. Je ziet echt de verslagenheid.
Met welk gevoel keerde u terug naar huis?
Een gevoel van verbijstering. We zijn 2018. Er gaan zoveel middelen naar internationale diplomatie en daar wordt een gruwelijke oorlog uitgevochten waarin zowat alle grootmachten betrokken zijn. En de burgers zijn het slachtoffer. Is dit het enige waartoe wij in staat zijn? Men spreekt over geopolitiek terwijl de kleine man kapot gaat. Ik heb al opgeroepen om Caritas te steunen, het werk wordt hen niet gemakkelijk gemaakt, maar ze doen echt wat ze kunnen met de middelen die ze hebben. Ik leef enorm mee met de slachtoffers, de christenen, maar ook de moslims, die in de meerderheid zijn. Nu, maar ook nog binnen 20 en 30 jaar betalen zij het gelag. Wij moeten verbondenheid tonen.
U kan het verschil maken voor de vrouwen, kinderen en ouderen die in de vernieling van Syrië achterbleven. Doe een gift via ons onlineplatform of met een overschrijving naar BE88 0000 0000 4141. Hartelijk bedankt voor uw steun!
