“De leefomstandigheden in de sloppenwijk van Calais zijn compleet ontoereikend,” legt Steven Valckx uit. “De tenten en andere beschuttingen liggen allemaal heel dicht bij elkaar, waardoor de hygiënische omstandigheden schrijnend zijn. De sanitaire voorzieningen zijn ver van voldoende. Een groot aantal van de beschuttingen waarin mensen wonen, hebben zelfs geen zeil op de grond. Sommige mensen moeten dus op de grond slapen, of eerder…in de modder wanneer het regent.”
Wat denkt u van het beleid dat de Franse en Engelse overheid momenteel voeren?
Steven Valckx: “De 2 regeringen worden voor een deel gepusht door de publieke opinie en investeren een aanzienlijk deel van hun budget in veiligheid. Ze bouwen muren en hekken. Ze organiseren meer politiebewaking buiten het kamp, maar niet in het kamp. Terwijl de spanningen in het kamp voelbaar zijn door het grote aantal personen en de verschillende nationaliteiten op een klein oppervlak… Maar het budget om deze mensen echte duurzame oplossingen te bieden is beperkt. De identificatie van kwetsbare personen die in Engeland familie hebben, zou kunnen gebeuren op een ‘hotspot’ in Calais om al een eerste ‘selectie’ te maken van diegenen die op een legale manier het Verenigd Koninkrijk kunnen bereiken.”
Vincent de Coninck, medewerker in Calais voor Caritas Frankrijk, voegt eraan toe: “Als op termijn niemand het kamp wil behouden, lijkt een snelle ontmanteling ons ondenkbaar. Het vraagt middelen en tijd om een dergelijk kamp te sluiten. Tijd om elke persoon te helpen met het zoeken naar een duurzame oplossing. Engeland moet ook deelnemen aan dit proces, wat momenteel niet het geval is. Als het kamp met geweld ontruimd wordt, veroorzaakt dat problemen voor iedereen. De ontmanteling van de zuidelijke zone is hiervan een voorbeeld: het merendeel van de mensen die er woonden zijn gewoon naar het noorden verhuisd en wonen in slechtere omstandigheden, met nog meer ellende en spanningen als gevolg.”
Steven, welke conclusies trekt u hieruit voor uw werk in Zeebrugge?
“Niemand wil een Belgische Jungle, dat is duidelijk. Maar de context in Zeebrugge kent gelijkenissen met die in Calais: de economische, toeristische en veiligheidsbelangen primeren soms op de zoektocht naar duurzame oplossingen voor de migranten die er momenteel verblijven. We moeten verdergaan met het zoeken naar duurzame oplossingen. Zeker voor de meest kwetsbaren: namelijk de vrouwen en de niet begeleide minderjarige vreemdelingen. Deze jongeren hebben vaak familie in Engeland maar vertrouwen ons moeilijk. Ze vrezen sporen na te laten en in het Belgisch systeem vast te zitten als hun aanvraag tot gezinshereniging met hun familie in Engeland niet lukt… een groot aantal verkiest om in de schaduw te blijven. Telkens proberen we om hun vertrouwen te winnen, de procedures en voordelen opnieuw uit te leggen. Soms met succes. Zoals de jonge Iraniër die net met zijn familie herenigd is dankzij ons werk.”
Het zorg- en informatiecentrum in Zeebrugge werd opgezet in samenwerking met Dokters van de Wereld en het Bisdom Brugge om te beantwoorden aan de juridische, medische en humanitaire noden van migranten.
Aarzel niet om de website van Caritas Frankrijk te raadplegen voor meer informatie over het kamp in Calais.
