Dit wetsontwerp wordt vandaag in de commissie Binnenlandse Zaken besproken. Het geeft politieagenten toegang tot de woning van mensen zonder wettig verblijf, om hen op te pakken en naar een gesloten centrum te brengen. Het beperkt zo de fundamentele rechten van kwetsbare mensen, zoals de familie V.
Politie aan de deur
Eind 2015 vroeg het gezin asiel aan, maar dat werd geweigerd, net als hun latere aanvraag tot medische regularisatie. Ze kregen geen verblijfspapieren, maar gingen in beroep en konden om medische redenen in een opvangstructuur van Caritas blijven.
Vorige week werd Adelina om 6 uur wakker door het geklop van de politie aan haar deur. Ze herstelt van darmkanker en woont samen met haar 19-jarige dochter in België. “We deden de deur niet open, hoopten dat ze snel zouden vertrekken, maar tot 13u bleef de politie aan ons huis staan. We zijn radeloos. Ik begrijp niet waarom we zo worden behandeld.”
Als het wetsontwerp toen goedgekeurd was, zou de politie met toestemming van de onderzoeksrechter binnengevallen zijn in de woning, deze doorzocht hebben en de familie meegenomen hebben, richting politiekantoor en daarna hoogstwaarschijnlijk naar een gesloten centrum.
Zware medische problemen en stress
De situatie van vorige week vormt voor Adelina en haar dochter een pijnlijke herinnering aan wat er vorige zomer is gebeurd. Toen werden Adelina’s man Jozef* en hun 20-jarige zoon thuis opgepakt door de politie en in een gesloten centrum geplaatst.
Jozef was hartpatiënt. Omwille van zijn medische problemen werd hij na een dag vrijgelaten uit het gesloten centrum. Hun zoon moest blijven en werd gedwongen om terug te keren naar Albanië. Alleen. Zijn moeder, vader en zus bleven achter in België.
Zowel Adelina als Jozef werden na deze gebeurtenissen opgenomen in het ziekenhuis. “De dokters ontdekten drie nieuwe tumoren, en dat nadat ik in mei genezen verklaard was,” vertelt Adelina. Deze diagnose en het gedwongen vertrek van hun zoon, waren enorm stresserend voor de familie, te stresserend voor het hart van Jozef. Hij overleed aan een hartstilstand. Hij was 50 jaar.
Aan de zijde van de kwetsbaren
Drie weken naar het overlijden van haar man, moest Adelina onder het mes om de drie tumoren te verwijderen. Nu is ze herstellend, maar het gevecht tegen kanker is niet evident. Adelina vreest voor haar leven. “In Albanië zijn de medische zorgen ontoereikend of onbetaalbaar. Ik wil graag de medische begeleiding afronden in België. Mijn kinderen hebben hun vader al verloren. Ik wil hen het verlies van hun moeder besparen.”
Caritas blijft steun verlenen aan de meest kwetsbaren, zoals Adelina V. We vragen dan ook dat dit wetsontwerp in haar huidige formulering niet aanvaard wordt. Dergelijk wetsontwerp strookt immers niet met een humaan migratiebeleid die naam waardig.
