Het verhaal van Grace

De aanblik van de straten bewijst het: alleen de meest kwetsbare personen zijn gebleven. Het grootste deel van de bevolking bestaat vandaag uit alleenstaande vrouwen met of zonder kinderen, bejaarden, zieken. Grace vormt hier geen uitzondering op: “Mijn man had geen keuze, hij heeft ons moeten achterlaten. Als soldaat werd hij uitgestuurd, ver van ons. Heel wat andere bewoners zijn naar Oeganda vertrokken. Ik kan niet langer rekenen op de steun van mijn familieleden, ze zijn allemaal overleden.” Ook Grace heeft eraan gedacht om te vertrekken. “Maar uit Yei wegtrekken is voor mij niet mogelijk. Mijn kinderen zijn nog te jong en de wegen zijn te gevaarlijk zonder man.”

Grace is 32. Ze heeft 5 dochters. Ze zijn 15,13 en 10 jaar oud, de tweeling is pas 6. Ze maakt zich zorgen om hun toekomst. “Mijn dochters gaan al maanden niet meer naar school.” Ze heeft geen baan en kan het inschrijvingsgeld en hun uniformen niet betalen. “Wat moet er van hen worden zonder scholing?”, vraagt Grace zich vertwijfeld af.

Grace is verlegen. We krijgen brokstukken te horen van haar dagelijks leven. “Ik heb geen job meer. Het medisch centrum waar ik werkte heeft de deuren gesloten omwille van het geweld en de onveiligheid. De stad is zo goed als dood. Niemand komt nog buiten. Geweerschoten zijn een deel geworden van ons dagelijks leven.” Vroeger was ze boerin. Ze maakt zich zorgen: “Het oogstseizoen komt eraan maar het is te gevaarlijk om zich op de velden te wagen.” In Yei slaat de hongersnood toe. Nochtans ligt de stad in een van de vruchtbaarste regio’s van Oost-Afrika.

In Yei deelt Caritas voedsel uit aan mensen zoals Grace. Dit gebeurt in 8 centra. Tot nu toe zijn 160 ton voedsel verdeeld.  De rantsoenen zijn samengesteld uit basisvoedsel: granen, bonen, olie en zout. “Dankzij die hulp kunnen mijn dochters en ikzelf één maaltijd per dag nemen. Het geeft ons de kracht om verder te doen en de moed niet te laten zakken.”