« Wat nog ver aan de horizon leek, staat nu voor de deur »

Caritas International België « Wat nog ver aan de horizon leek, staat nu voor de deur »
Caritas International België « Wat nog ver aan de horizon leek, staat nu voor de deur »
Caritas International België « Wat nog ver aan de horizon leek, staat nu voor de deur »
30/04/2017

Na 9 jaar als voorzitter van Caritas International, neemt Michel Verhulst afscheid en geeft hij de fakkel door aan zijn opvolger: Frank de Coninck. Hij komt terug op zijn laatste jaren, formuleert enkele nabeschouwingen en woorden van dankbaarheid.

Noodhulp en ontwikkeling in 2016

Elk jaar heeft zijn verrassingen in petto. Humanitaire drama’s zoals de orkaan Matthew in Haïti bijvoorbeeld in 2016. Maar veel schrijnender nog want vermijdbaar, rampen die te wijten zijn aan de hebzucht van de mens, zoals de crisis in Syrië. Om het hoofd te bieden aan deze drama’s heeft het departement ‘Noodhulp en Ontwikkeling’ ook nu weer de interventies van onze partners van het wereldwijde netwerk gesteund en begeleid.

In 2016 is dit departement met glans geslaagd in het erkenningsexamen van de Directie-Generaal Ontwikkelingssamenwerking en Humanitaire hulp. Dat betekent dat wij financiering krijgen voor het vijfjarenprogramma dat we in samenwerking met de Commission Justice et Paix ontwikkeld hebben. Dit
partnerschap wijst op onze wederzijdse bereidheid om de mens in zijn totaliteit1 te benaderen en dus met een veelzijdige hulpverlening die op termijn mogelijkheden biedt op een menswaardig bestaan.

Asiel en migratie in 2016

In het domein van Asiel en Migratie was het de beslissing van de regering om het aantal opvangplaatsen voor asielzoekers in individuele woningen terug te schroeven, die onaangenaam verraste. Nochtans is het feit dat dergelijke opvangplaatsen verspreid liggen over het Belgisch grondgebied een ideale kans voor deze gezinnen om kennis te maken met onze maatschappij. Samen met de inzet van onze teams voor de begeleiding van deze migranten, heeft dit in het verleden zeker een harmonieuze integratie bevorderd. Ook voor het toegewijde personeel van het departement ‘Asiel en migratie’ komt de beslissing hard aan. Van de meer dan 1.000 personen die we in ons opvangmodel op mensenmaat mochten begeleiden, blijven nog geen 100 plaatsen over. Gevolg is het verdwijnen van heel wat ervaring, opgedaan tijden onze jarenlange inzet voor
deze kansarme immigranten, en het verlies van heel wat banen.

Zonder u zou niets van dit alles mogelijk zijn.

Deze verbetenheid voor het welzijn van onze medemens, beste lezer en vriend, daarvan ligt u aan de oorsprong. Zonder uw vrijgevigheid, zonder uw generositeit, zou niets van dit alles mogelijk zijn. Caritas zou uiteenvallen.

In naam van al onze partners in het buitenland, van alle mensen in nood die troost vinden in Caritas, van al onze teams en vrijwilligers, deel ik in jullie vreugde te weten dat delen het hart rijker en gelukkiger maakt, het gezicht kalmer en opgewekter. Delen is een bron van vertrouwen die we de andere aanbieden.

2008 - 2017 : moderniseren en samenkomen

Deze inleiding had hier moeten stoppen. De tijd vliegt. Wat nog ver aan de horizon leek, staat nu voor de deur. Het is tijd om de fakkel door te geven. Ik neem afscheid. Negen jaar zijn we samen de meest kwetsbare medemens tegemoet getreden. Sta me toe enkele persoonlijke overdenkingen en vooral bedankingen te formuleren.

Het was in april 2008 dat Pierre Géhot me voorstelde het voorzitterschap van de raad van bestuur van Caritas International op mij te nemen. Met directeur Johan Ketelers heeft Pierre onze vereniging grondig gemoderniseerd en het evangelie terug centraal gesteld. Vervolgens hebben de nieuwe voorzitter en de opeenvolgende directeurs Gonzalo Dopchie en François Cornet, met de steun van het personeel en vrijwilligers deze visie geconcretiseerd onder meer door in dezelfde Liefdadigheidstraat de regionale, federale en Europese Caritasorganisaties onder te brengen. Deze nieuwe geografische inplanting heeft de gelijkgerichtheid en de coherentie van de activiteiten van de verschillende geledingen van de caritatieve arm van de katholieke Kerk in België bevorderd. Deze groeiende samenwerking rond dezelfde tafel resulteert vandaag niet alleen in een gemeenschappelijk beheer op het vlak van de ondersteunende diensten. Ze laat ons ook toe ervaringen en verantwoordelijkheden te delen op het vlak van hulpverlening aan de meest kwetsbaren, wie en waar ze ook zijn.

Deze evolutie is de vrucht van een gedeelde visie in gang gezet door mijn vriend Dominic Verhoeven, vicevoorzitter van onze vereniging en directeur van Caritas Vlaanderen. Hij was en is nog steeds de drijvende kracht in deze.

Enkele persoonlijke beschouwingen

Voor de laatste maal enkele lijnen schrijven als voorzitter van deze formidabele vereniging, is een bevoorrecht moment. Een ogenblik van reflectie over het mens-zijn, iets wat we delen met alle mensen die we ondersteunen opdat ze opnieuw een menswaardig leven kunnen leiden. Het is ook de gelegenheid om uit te zoeken hoe ik zo goed mogelijk het engagement kan verwoorden van die ploeg waar ik altijd deel zal van uitmaken. Ik hou uit de grond van mijn hart van dit avontuur dat ik deel met heel wat namen die in de volgende pagina’s aan bod komen, onder meer de leden van het bestuurscomité, naast de directeurs die ik al vernoemd heb, Marie-Paule, Bernard, Philippe, Patrick en Michel.

‘Vaarwel’ zeggen, is tussen de regels door de vraag stellen naar de Hoop. Zullen we elkaar terug zien en onder welke vorm? Dit onderwerp knaagt meer en meer aan mij als vader van vijf kinderen en 20 kleinkinderen. De wereld van de communicatie die de hunne is, overspoelt hen met informatie, met soms tegenstrijdige standpunten in verschillende domeinen en soms heel gewelddadige spellen. Hierdoor blijft er nauwelijks tijd over voor persoonlijke reflectie over onze plaats en ons handelen in een oneindig universum.

Ik wens voor elk van hen dat ze geregeld voor een wit blad gaan zitten, de chronometer van hun jachtig leven op stop zetten, stilte maken om zich heen en zich de vraag stellen wie ze worden en om wat te doen.

Laat me er u ook aan herinneren dat Caritas ‘ van de Kerk’ is en trots is dit te mogen zijn onder de leiding van onze opmerkelijke bisschoppen-referendarissen, Monseigneurs Aloïs Jousten, Luk Van Looy en sinds kort Jean-Pierre Delville. Wij voelen ons verbonden met hen omdat voor hen, net zoals voor paus Franciscus, de Kerk de mens begeleidt, zonder hem iets op te leggen of te verbieden. Hoe zou ze ook anders kunnen zijn want God wil de mens vrij en verantwoordelijk. Hoe zou een mens die niet vrij is kunnen liefhebben?

Ik bedank hen, alsook de voorzitter van de Bisschoppenconferentie, eertijds Monseigneur Léonard, vandaag zijne Eminentie Kardinaal Jozef De Kesel, voor het vertrouwen al die jaren en ook vandaag nog, getuige daarvan het feit dat ze mijn aanstelling als voorzitter van Caritas in Belgium hebben aanvaard.

Mijn opvolger: Franck De Coninck

Een opvolger vinden is nooit een makkelijke zaak maar deze keer was de keuze gauw gemaakt. Frank De Coninck en ikzelf delen diezelfde visie van een gezamenlijk huis. Tijdens zijn buitengewone carrière heeft hij niet alleen een uitzonderlijke ervaring opgedaan betreffende onze Belgische samenleving, maar ook i.v.m. de wereld. In het bijzonder in die Afrikaanse landen waar we al jaren met onze partners het lot van de bevolking verbeteren. Zijn levensweg heeft hem zelfs tot in Rome gebracht en heeft voor hem de poorten van de Curie geopend. Wat een geluk voor Caritas hem in ons midden te hebben. Hij zal ons ongetwijfeld met vastberadenheid leiden en met diplomatie de vele ontmoetingen, commissies en vergaderingen van Caritas International voorzitten. Het is dus met een meer dan goed gevoel dat ik de fakkel aan hem doorgeef.

Verwant nieuws

Alle nieuwsberichten